Enkele maanden voordat ik van Fontys afscheid zou nemen, mailde een mijner broers.
Dat ik me geen illusies moest maken. Na afscheid zou niemand zich meer om mij bekommeren. Langzaam zou de kaars van aandacht uitdoven.
'Uit het oog uit het het hart', zo leek hij mij te waarschuwen.
Ik was bereid hem te geloven.
Hij was immers ervaringsdeskundig.
Wie bereid is de werkelijkheid onder ogen te zien, kan beter geen illusies koesteren, zo leek zijn gratis Grunbergadvies te luiden.
Afgelopen zaterdag bij Hellen, mijn managementassistente uit de mooie Bilobajaren genodigd op een eten. (Ja, je leest het goed: ' MOOIE BILOBA-jaren', jaren om trots op te zijn, ondanks het besef dat wat de Islam voor Wilders is, Biloba tegenwoordig voor menig huidig Fontysmanager betekent: veroorzaker van alle onheil)
Ook ex-collega Leny, met Addie was er. Zo waren we drie stellen aan tafel met ons hart bij elkaar en waren drie grote organisaties vertegenwoordigd: Fontys, Jumbo en Essent.
Jan Jumbo van Hellen had slim ingekocht, stond regelmatig in de keuken, zodat Hellen tijd had om samen met Leny de laatste ontwikkelingen te schetsen van de Fontys koers.
Ze informeerden veelvuldig naar ons reilen en zeilen in ons arbeidsloos bestaan, hoe het ons vergaat met golfen en kleinkinderen, informeerden naar onze recentelijke reizen.
Wij op onze beurt vernamen desgevraagd hoe het met de energie en kruidenierswaren is gesteld.
We debatteerden over thema's uit de NRC bijlage van die dag: prostaatkanker en euthanesie. Een kwaliteitskrant treft niet altijd een vrolijke noot.
Ik voelde me als in een warm bad.
In het hart, in het oog.
Dus maakte we een afspraak voor een vervolg.
Ik kom aan aandacht van Fontys niet tekort: a.s. donderdag lunch met mijn ex-managementteam, 11 december, precies een jaar na mijn afscheid, een Bilobabijeenkomst in café New York. Via het oog wordt vriendschap in stand gehouden.
Nadien nog even bij broer Jan en Rita binnengewipt. Ze vierden elkaars verjaardag in hetzelfde Sligro/Jumbodorp. Ik had me voorbereid op het thema: 'Verjaardagen zijn voldoende', een stelling waarmee een van mijn broers via mail zijn afhaken van het familieweekend in januari kenbaar had gemaakt.
Maar de familie stond al gauw bij de deur voor een afscheid.
Ik lees mijn blogs van vorige week nog eens door.
Hoe een nieuwe traditie is vastgelegd.
Wie elkaar in de harten sluit, wil elkaar zien.
Zolang het afscheid niet definitief is, wil ik wie ik liefheb, blijven ontmoeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten