Net nu ik er een klein beetje vanaf raak overvalt me een nieuwe vorm van empathie. Ik bedoel dat ik de laatste tijd minder last heb van ziektes en kwaaltjes die ik voorheen prompt voelde nadat die bij een mij naaste was vastgesteld. Nu neemt een nieuwe vorm van angst bezit van me zodra iemand die ik ken door een aanval op 's mensens fysieke kwetsbaarheid te grazen wordt genomen.
De angst voor de gevolgen.
Ik heb altijd rekening gehouden met een plotseling heengaan als gevolg van een verkeersongeval, hartstilstand of moord, dus ervoor gezorgd dat alles wat ik achterlaat wanneer ik de deur uitga er overzichtelijk en netjes uitziet.
Verzamelaar van alles weet ik dat ik nabestaanden met een enorme hoeveelheid geordende sporen achterlaat. Het is aan hen om die resoluut weg te kieperen of nauwgezet door te spitten op ongekende zijden van cornelus creemers.
Het zal mij dan een zorg zijn.
Naast de tientallen dagboeken bewaar ik sinds mijn puberteit alles wat ik in een kalenderjaar op mijn pad tegenkom en stop dat in mijn zogenaamde jaarmappen, kartonnen archiefdozen, netjes genummerd en op jaartal weggezet.
Na ´Bert´, het cva bij mijn oudste broer, overvalt me de angst om iets te krijgen waardoor ik, wat ik wil, niet meer kan. Tot nu toe heb ik gedacht dat er een dag zou kunnen komen waarop ik, nog steeds, mezelf van ongewenste sporen kan ontdoen. Maar stel dat ik moet toezien hoe anderen mijn historie ontleden, terwijl ik daar bijzit en slechts kan ondergaan.
Ik moet er niet aan denken.
Dus heb ik me vanuit deze nieuwe vorm van inlevingsvermogen voorgenomen al mijn sporen na te lopen om te oordelen of ik me zo wil laten kennen.
Elke week een jaarmap en 2010 is voorbij.
Ik ga ervoor.
Deze week gestart met jaarmap I 1962/1968.
Onthutsend.
Was IK dat, ben ik dat geweest, die lyrisch imitatie Lodeizen? Waren die brieven aan mij gericht met de aanhef "hufter", de smeekbedes om te spreken en niet te zwijgen, advies hoe met puisten om te gaan?
Ik heb alvast devolgende map gegrepen, die van 1969...Hetzelfde laken een pak.
Met die oude foto's kan ik leven. Het snorretje dat een snor wordt. Maar die aan papier toevertrouwde gedachten, mijn geloof in de revolutie, mijn hunkering naar de Liefde, en vervolgens de angst voor binding, resulterend in modieuze vrouwenhaat. Ik schiet heimelijk in de lach. "Maar jongen toch" mompelde ik meer dan eens in mezelve.
Wie ben ik? is een vraag die me mijn leven achtervolgt, mijn levenlange opdracht is die ik te leren kennen. Nu houdt me vooral bezig wat ik van mijn ik wil laten zien.
Ik beken: van die eerste map heb ik van de historsche ik het merendeel de kachel ingegooid.
(Bovenstaande overlezend vraag ik me of hoe een empathische 100 jarige cornelus creemers deze blog zal lezen. Zal hij alles selecteren en dan resoluut de deleteknop indrukken? God weet.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten