Thomas had het vanuit Marrakesh gemeld: Luca was aan de lego.
Wetend dat de familie als gevolg van ontheemding - huis verkocht, nieuwe woonplek pas vier weken later beschikbaar - hier een vijftal dagen zou verblijven deed ik wat elke opa zou doen: de legokist van zijn vader en oom tevoorschijn halen.
In een aardappelkist liggen duizenden steentjes ongesorteerd verpakt in een dubbelbeds lakenhoes. Alles is tot de kleinste eenheid teruggebracht. Van de toch al klein uitgevallen legomannetjes (er zijn geen vrouwtjes!) liggen handen rompen benen hoofden en hoofddeksels kriskras door elkaar. Voor onze zonen was het demonteren van de poppetjes meer een motorische dan een psychische oefening geweest.
Ik zat nu met een legochaos.
Uit zo'n chaos valt geen huis of boot te bouwen.
Thomas had ooit alle bouwplannen in een map gestoken, waaruit de herinneringen omhoogschieten van onze vele projecten.
Het kasteel! Ook van het kasteel, toen onze grootste uitdaging, is het plan voorhanden.
Dat zou ik voor mijn kleinzoon bouwen!
Zouden alle stenen er nog zijn?
Zou ik het nog kunnen?
Fase 1: sorteren. Dit immense karwei betaalt zich later uit, zo wist ik uit een vroege ervaring.
Twee dagen heb ik tussen de tupperwarebakjes de steentjes op kleur en vorm gelegd, mannetjes tot leven gebracht en ten lange leste, op de eerste avond dat de Amsterdamse nomaden hier verbleven, samen met papa Thomas het kasteel weer opgebouwd.
Vrijdagochtend was daar de plechtige onthulling aan mijn kleinzoon.
Hij knikte, zei dat het echt heel knap was en nam vervolgens zijn legobrandweerauto en heeft de verdere dag met loeiende sirene om het kasteel gereden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten