De laatse foto heb ik op A 4 formaat geprint en aan Theo gegeven toen hij onlangs zijn laatste bidprentje - zo noemt hij zijn rekeningen - kwam afleveren.
"Mooi voor jouw portfolio" en ik overhandigde de foto, waarop de penanten nog niet geschilderd zijn. Dat schilderen vond Theo 'eeuwig zund' want daarmee zou zijn meestermetselwerk onder het wit verdwijnen. Dus maakte ik net voordat ik de schilderkwast ter hand zou nemen deze foto.
"Vur m'n porte-wat?"
Ik legde uit.
Hoe hij als modern ondernemer een portfolio diende te kunnen tonen.
Toen ik zei dat hij via deze foto zijn virtuoze metselkunde kon showen keek hij achterom en zag drie witte apostelen staan.
Ik heb de afgelopen tijd veel van Theo geleerd.
"Bouwen", zei hij, "is nie zo moeilijk. Ge mot gewòn de spullen op een bepaalde volgorde leggen."
Zo is het ook met koken in het bijzonder met de Japanse keuken: gewoon de spullen op een bepaalde volgorde leggen.
Afgelopen zondagmiddag rijst, noribladeren, rauwe vis, avocado en komkommer bij elkaar gelegd.
Het resulaat, dat getransformeerd is tot sushi en sashimi op enkele schalen gedrapeerd en naar Frans,de broer van Riny en zijn vrouw Marijke getogen.
"We zetten een nieuwe trend", zeggen we bij binnenkomst om ons gedrag te verantwoorden.
"Een oud gebruik in Zuid-Oost Japan als de merel voor het eerst in de bloeiende kersenboom gefloten heeft"
Zo leuter ik me verder de drempel over.
Frans en zus schieten, zoals de eerste foto getuigt, direct aan tafel.
Frans: "Moeilijk karwei zeker?"
Ik toon de van Theo geleerde bescheidenheid: "Gewoon een kwestie van de spullen op een bepaalde volgorde leggen."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten