Afgelopen weekend in het a.s. huis van Thomas, Femke en kids in Oisterwijk met de eigenaren en David laminaat op de kamers van de eerste en tweede verdieping gelegd. De communicatie bleef tijdens de arbeid beperkt tot het doorgeven van lengtematen, terwijl ik het eigenlijk had willen hebben over de voorgaande stekjes, die ze bewoond hebben.
Ik woon sinds 1986 op de Gaspeldoonlaan 44, daarvoor vanaf 1973 in Waalre aan de Velddreef, waar de twee jongens geboren zijn. Wij zijn honkvast, sur place voel ik me thuis, ik, die als adolescent het adagium huldigde: 'Flexibiliteit door mobiliteit'.
Als adolescent-stagiaire van de opleiding betrok Thomas een kamer in Zaandam. Voor zijn afstudeerjaar kwam hij terug naar huis om daarna naar Amsterdam te vertrekken, waar het, volgens zijn zeggen, voor zijn branche allemaal gebeurt.
Met een aanhangwagentje werden zijn spullen naar een kamer bij ene vrouwe Chamilla gebracht, voorheen man. Het was meteen Amsterdam!
Even later vond hij een kamer - zonder hospita - aan een toplocatie: de Brouwersgracht, een stulpje, waarvan de leefruimte iets werd vegroot door vloerplaten op de zoldering te leggen.
Toen hij met Femke definitief wilde samenwonen werd een beganegrondse flat in de Packman op het nieuwe Java-eiland betrokken. Ook vrienden uit het Zuiden trokken naar deze donkere woonkolos. Een jaar later kwam daar op de vierde verdieping een aantrekkelijkere ruimte vrij. Het werd de vierde plek in Amsterdam. Ook hier verfde en timmerde ik op verzoek om een thuisgevoel te creëren.
Voor de huurprijs kon ook een eigen huis worden verworven. Op IJburg werd veel gebouwd; koop verliep via loting. Het waren andere tijden!
Uiteindelijk werd het een woning aan de Maria Austriastraat. Aan de woning werd veel eigen smaak aangebracht. Luca en Noa werden er geboren.
Maar het Zuiden trok. Ze wilden verhuizen, pendelend naar het werk in Amsterdam. Dus moest de plaats een station hebben.
Het werd Oisterwijk zo berichtte hij me tijdens het familieweekend.
Een opknapper, maak je borst maar nat, zo zei hij.
Met een zakdoek voor de mond bezocht ik even later het pand.
`Je moet er doorheen kijken´,zo jubelden ze beiden tijdens die eerste bezichtiging voor hun ouders uit.
Gelukkig vonden ze een architect en een aannemer die er ook doorheen konden kijken.
Hun Amsterdamse huis werd net op tijd verkocht; ze wonen als overbrugging in het huis van hun minder fortuinlijke buren.
Ze hebben goed gekeken, het wordt een paradijs.(zie voor foto's en vorderingen hun website: http://www.tschemermoeras.nl/)
Hun zoveelste plek op aarde.
Tijdens het lamineren ontdekte Thomas enige rijen terug een spleetje.
"Laten we het eruit halen, ik zal me er anders mijn levenlang aan ergeren."
Eindelijk sur place?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten