Een aantal weken geleden had ze gebeld.
Of ik voor mijn oud-collega Jan Colmbijn wilde spreken. Samen met drie anderen zouden we zijn levensloop belichten. Mij werd gevraagd om de eerste jaren na de fusie van de twee sociale academies met de HBO J - ik hoorde bij deze inboedel - te beschouwen. Dit drietal academies verbond zich vervolgens direct met het IHBO en gezamenlijk zou dit conglomeraat voortaan door het leven gaan als Hogeschool Eindhoven.
Zolang als dat duurde. De drang naar grootschaligheid was daarmee nog geenszins geluwd. De kruik Fontys liet nog op zich wachten.
Mijn beschouwing zou lopen van 1986 tot de interne verbinding van de sociaal agogische faculteit met die van de faculteit gezondheidszorg in 1990.
De periode besloeg daarmee slechts enkele jaren van Jan C.'s zevenendertig jarige loopbaan.
Maar wat voor een periode! Er gebeurde ongelooflijk veel. Voor het HBO, de Hogeschool, de faculteit, voor Jan en mij.
Ik zei 'ja' en begon met denken over de vraag hoe ik Jan in die turbulente periode tot zijn recht kon laten komen.
Langzaam groeide inhoud en vorm.
Toen kregen we een mailtje van haar. Het moest niet te lang duren allemaal.
Ik begon te schaven en te schuren.
Kort daarop een remindertje van de oganisatrice: 'Jongens hou het kort' - het waren allemaal mannen die Jan zouden toespreken - , ze dacht aan samen een kwartierje.
Dat zou per persoon een kleine vier minuten zijn.
Ik zette me aan het schrappen, oefende in het iets sneller spreken.
Toen kwam mailtje drie. Alweer met de aanhef 'Jongens'.
Er had zich nog een spreker aangemeld Zou het de hoogste baas himself zijn Marcel W., die gehoord over Jans staat van dienst?
En dat we nu nog maar twee à drie minuten hadden p.p.
'Elf minuten' is de titel van Paulo Coelho boek, de gemiddelde verblijfsduur bij de prostituee de Braziliaanse Maria. Vier maal sneller dan een zaadlozing inclusief het aan en uittrekken van de in de weg zittende kledij dus.
Ik heb haar gemaild.
Mijn opzet uit de doeken gedaan.
Dat verder strepen er niet inzat, nog sneller spreken me nog onverstaanbaarder zou maken.Dat ze wellicht het beste mij als spreker kon schrappen, dat ik het wel op schrift zou stellen, dat ik eventueel in twee minuten vertel dat deze vraag onmogelijk is.
Zeer vriendelijk mailtje terug.
Het kwam niet zo precies met die twee minuten, ze schreef dat mijn opzet veel beloofde, ze was zelfs nieuwsgierig naar mijn praatje, maar spanningsboog enzo...
Een slimme organisatrice, dat zeker.
Morgen moet het gebeuren.
Waarschijnlijk mijn laatste toespraak in de arbeidsomgeving, die Fontys heet.
Het zal mijn meest opgejaagde tekst van de talloos vele worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten