micro-meso-macro

x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x

Over afgelopen dagen houd ik gevoelens over die zich bewegen van de een naar de andere pool op de dimensie van afschuw en ontroering.
Als ik mijn emoties overdenk en probeer te ordenen kan ik ze moeiteloos onderbrengen in ervaringen die ik respectievelijk opdeed in de cirkelgebieden die liggen van dichtbij tot veraf. En ook nu weer - zoals zo vaak - zijn de ervaringen opgedaan op het microterrein van gezin en familie de meest positieve, zelfs ons bezoek aan mijn zusje in Castricum, die na haar maagoperatie en zes weken hevige misselijkheid nu pas in staat was ons ontvangen.

Zaterdag kwamen 'de Drie', de kinderen van David en Karlijn, op bezoek.
Geconcentreerd vallen ze aan op het door 'gevormde' grootouders uitgestalde 'ontwikkelingsmateriaal', waardoor ik volop de gelegenheid heb om hen te fotograferen. Ze laten het gewillig over zich heen komen - dit hoort nu eenmaal bij hun opa - totdat Zoë weer eens in de geinmodus valt, die ik bij mijn veelal ingetogen oudste kleindochter de laatste tijd bij haar oproep.
"Zal ik eens mooi kijken?", om vervolgens een raar bekkie te trekken. Kirrend van plezier bekijkt ze even later op het display het resultaat. "Nog een keer..." Zo houd ik haar een poosje van de productie van een schilderij voor oma af.
Zo'n bezoek duurt altijd te kort.

's Avonds zie ik de afschuwelijke beelden uit Libië hoe daar een staatshoofd het volk vermoordt, verneem ik over de resolutie van de VN om hier wel in te grijpen, daar waar ze -ik heb zojuist de geschiedenis van Congo gelezen, aangrijpend opgetekend door David van Reybroeck - kort geleden, ondanks de toenmalige dringende oproep van haar secretaris-generaal Ban Ki-moon, de genocide tussen de Hutu's en de Tutsi's nagenoeg negeerde.
We zijn het gewend, gelaten nieuws op te nemen. Zo ver van onze invloedssfeer, koud laat het je niet, laat je machteloos achter terwijl teneinde de weerman meldt dat het mooier weer wordt.

Verward neem ik de vele VSB aanvragen door van studenten, die na hun studie nog verder willen studeren in het buitenland waarvoor de VSB bank subsidies beschikbaar stelt. (Vele malen te verkiezen boven het omzetten van de winst in een bonus voor bestuurders.)
Als 'onafhankelijk' voorzitter voer ik in commissie gesprekken en oordeel wie voor het beperkt aantal plaatsten in aanmerking komen. Een niet gemakkelijke klus, omdat ik het nagenoeg iedereen gun. Het zijn 'mooie' jonge mensen die we voor ons zien, vol idealen om elders opgedane kennis bij terugkomst in Nederland beschikbaar te stellen voor de maatschappij.
Dat is één van de grote VSB voorwaarde.
Kristy, die na haar studie fysiotherapie pain management in Londen wil gaan studeren en daarvoor haar stevige motivatie met glans toelicht bij onze kritische ondervraging. Als jonge pain-ervaringsdeskundige geef ik na het gesprek mijn mening.
Zo probeer ik zolang het duren mag op het meso-terrein - het gebied, dat iets verder dan mijn directe omgeving ligt - mijn kleine steentje bij te dragen, vind ik troost voor mijn afschuw van het grote.

Meso als scharnierpunt voor een pensionado tussen zijn micro en macrowereld.