P.I.

P.I.
Deze letters staan voor Party Incognito, waarover we de afgelopen maanden via mail, website en post op de hoogte waren gehouden via raadsels, die nadere informatie zouden geven over het wanneer, waar, waarom, hoe en door wie dit feest.
Dachten we aanvankelijk aan spam, toen we een op naam gestelde, vertrouwde, analoge kaart via TNT ontvingen, bleek het menens te zijn en sloegen we aan het puzzelen.
Google maakt puzzelen helaas al te gemakkelijk en snel waren enige geheimen opgelost, zoals onder het raadsel 'Wie?' de aanwijzing '22/7' stond, een ezelsbrug voor pi, de verhouding middellijn en omtrek van een cirkel.
De gehele familie was aangeschreven en bleek deze creatieve manier van uitnodigen uit te gaan van ons nichtje Imke en haar man Peter.
P.I.
Peter en Imke.
We werden verzocht gevonden oplossingen via de site kenbaar te maken.

Afgelopen zaterdagavond vond het Venetiaans feest plaats in ZINN, een café te Nuenen.
De acht, vier broers en een dito aantal schoonzussen, die naar dit feest toog werd vooraf gefêteerd op een heerlijk diner ten huize van mijn broer en schoonzus ter stede.
De acht, zo werd aan de dis betoogd, was zich ervan bewust dat ze naast de ouders van P.I. waarschijnlijk de enige ouderen zouden zijn.
En zo was het ook.

Bij het betreden van de uitbaterij, enigszins verhuld achter een Venetiaanse masker overviel me direct het vervreemdend gevoel van 'Wat doe ik hier?'.
Op kakafonische klanken wiegde de jeugd dromerig en enigszins apathisch heen en weer.
We werden nauwelijks opgemerkt noch begroet.
Waren leeftijden weggemoffeld achter maskarade?
Werd er niet opgemerkt dat ik hier ronddwaalde als een verloren olifant?
Wie niet direct opzij ging kreeg een por; we waren op zoek naar de gastvrouw en -heer.
Hoe verrast en blij waren zij om te zien dat we gehoor hadden gegeven aan hun uitnodiging. Hun enthousiasme en hartelijkheid maakten alles goed.
Ik vroeg aan mijn nichtje of ik niet te oud was voor deze gelegeheid. Ze lachte me beminnelijk toe en reageerde alsof dit een goede grap betrof.

We hebben ons in een hoekje op de enige acht stoelen genesteld.
Daar schreeuwden we in elkaars oren hoe aardig dit initiatief was, zo creatief en vooral dat door iedereen uit te nodigen weerstand werd geboden aan de huidig gangbare leeftijdselectie en uitsluiting.

Er waren ook nog prijzen te vergeven.
Hoe lief ook hier...een oudere, ik in dit geval, was één van de drie, bleek zelfs nummer één te zijn en als aselecte winnaar uit de digitale bus tevoorschijn te zijn gekomen. Als eerste mocht ik een keuze maken uit de ingepakte incognito cadeaus. Ik koos bescheiden voor het kleinste pakje, mijn moeder in gedachten die me ooit toevertrouwde dat in de kleinste pakjes meestal de dikste cadeaus zaten.
Dit keer ging dat echter niet op toen ik mijn prijs vergeleek met die van nummer twee en drie.
Ik mat me een houding aan, kijk zo bescheiden is de ouderdom, zo gul en gunnig.
Er is een foto van gemaakt.
Die zal nog worden opgestuurd en bij deze tekst geplaatst.
Ik ben benieuwd of ik mijn beteutering onder controle heb weten te houden.

Voor alles geldt, het gaat om het gebaar.
P.I.gebaarde: we horen erbij.
Inclusie ipv exclusie.