Hartfalen?

Wat er was, had ze gemaild.
Toch niks met het hart?

Van een gewoonte kan niet zo maar worden afgeweken.

Er was een simpele verklaring voor het feit dat ik vorige week geen blog publiceerde: we verbleven aan zee.
Op onze camping kan tegen een niet gering bedrag per uur een wifi-aansluiting worden gekocht. Maar deze neveninkomsten gun ik de eigenaar, de van Dammekes niet, te meer daar binnenkort op het bovenliggende eiland gratis internet wordt aangeboden.
De van Dammekes weten met hun dure campingwinkel de gasten al genoeg uit te melken.
Dus geen blog.
Mijn stil protest tegen toeristenuitbuiting.

Nu blijft het een vraag waarover ik geschreven zou hebben.
Welke invloed heeft licht en lucht op mijn schrijven?
Wat zou me ginds in Zeeuws Vlaanderen vorige week woensdag bezig hebben gehouden, daar, waar het leven voor mij versimpeld wordt?

Ik zoek in mijn fototoestel.
O ja, Zoë en Phiene hadden in het weekend bij ons gelogeerd en ik had desondanks het gras gemaaid. Ik was blijkbaar zo trots op het resultaat dat ik het vastlegde.
Maar wat zou ik dan hebben geschreven?
"Puzzelen en maaien op zonnige dagen?"
Welke algemene leer zou ik uit die trivialiteiten hebben getrokken?

Mogelijk had ik mijn verbazing geuit over de wending in de inhoudskeuze bij de literaire waardering van de Libris prijs.
Wederom ging de prijs naar een mooi schrijvende Belg.
Maar de thema's kunnen niet verder uiteen liggen.
Was het thema vorig jaar het micro gezinsleven van een vader-poëet, dit jaar heeft de laureaat het thema ontleend uit de horror berichtgeving: 'Man eet man.' Kannibaal verorbert op verzoek van een internettende hulpzoekende zijn lichaam in partjes op, beginnend bij diens penis.
Zo'n thema begint bij een goede internetverbinding.

Of had ik mijn mening gegeven over de moord op Bin Laden of een voorspelling gedaan voor de afloop van de eredivisie voetbal?
Ik zal het nooit weten en mijn trouwe lezer ook niet.

Maar iets aan mijn hart?
Nee dat had ik niet,