In mijn blogprofiel staat vanaf het eerste begin, dat ik van mijn leven een kunstwerk wil maken.
Wat ik onder kunst dan wel verstond werd me gevraagd.
In de plaatselijke krant, het E.D., is deze vraag onlangs aan de orde gesteld in een ontmoeting tussen twee opponenten, de columnist Jos Kessels en de Van Abbe directeur Charles Esche.
Jos K., het proto-type van de grumpy old man, die alles wel gezien heeft en voor gezien houdt gooide de knuppel in het hoenderhok, waar boer Halbe onlangs besloten had flink op te bezuinigen. Vooral de kunst van het Van Abbe en het beleid van diens directeur kregen het in zijn Jos K's dagelijkse column stevig te verduren.
Daarop arrangeerde Charles een ontmoeting in zijn tempel, startend met een bel whisky. Een brug werd daardoor echter niet geslagen tussen de contraire visies van verleden en toekomst, van conservatisme en vernieuwing, zoals de directeur hun verschillen duidde.
Naar die kunst verwijst mijn motto niet.
De Franse filosoof Michel Foucault in een interview: "Kunst is in onze samenleving iets geworden dat met voorwerpen te maken heeft en niet met mensen of met het leven. Kunst is een specialiteit van een paar experts die men kunstenaars noemt. Maar waarom zou niet iedereen een kunstwerk van zijn leven kunnen maken? Waarom is die lamp, dit huis wel een kunstwerk en mijn leven niet?"
Ik las dit citaat (weer eens) in Joep Dohmens 'Tegen de Onverschilligheid. Pleidooi voor een moderne levenskunst' uit 2007.
Levenskunst als antwoord op de vraag 'Hoe moet ik leven?. Bij het lezen van de omschrijving wat levenskunst is, schiet me een begrip uit de pedagogiek te binnen: zelfverantwoordelijke zelfbepaling (Langeveld, 1945!)
Dohmen benadert levenskunst door de verschillen te duiden tussen wat het niet is: positief denken (onnozel optimisme), zelfmanagement (getruceerd instantproduct), lifestyle (marktgestuurde aanprijzing van geluk), actueel hedonisme (pervertering van het klassiek hedonisme), zenboedhisme (ex nihilo: buiten het maatschappelijk leven), new age (blind voor een dialoog over betekenissen, normen en waarden), populaire levenskunst (pretentieus ten opzichte van geluk).
En dan ben je nog niet op de helft van het boek!
Ik lees verder.
Zou Dohmen mijn motto passend vinden in de filosofische levenskunst?
Zet ik daarbij mijn teksten en beelden consistent in?
Ik lees weer verder.
De Canadese filosoof Taylor maakt een onderscheid tussen zwakke en sterke evaluatie, tussen instrumentele en kwalitatieve evaluatie.
Dat spreekt me aan.
Ik streef sterke evaluatie na.
In mijn blog zijn waarden in het geding, Ik verzet me tegen onverschilligheid.
Dus rest me te doen, wat ik moet doen: lees verder 'Tegen de overschilligheid'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten