Bij het maken van soep zoek je de ingrediënten bij elkaar, die nodig zijn. Bij het opstellen van deze blog zijn er eerst de ingrediënten, de tientallen foto's van de afgelopen week zojuist overgezet naar het digitale fotoboek.
Ik bekijk de beelden van afgelopen week.
Veel familiekiekjes.
Welke lijn zit erin, onder welke gezamenlijk noemer zijn ze te categoriseren, kortom welke soep valt hieruit samen te stellen?
Categorie 'Familie' ligt voor de hand, een verhaal van een neutraal, ietwat ongezout soepje, weinig onderscheidend van de dagelijks soepen.
Er zat echter wel degelijk zout en smaak in de afgelopen dagen, van smakeloos tot verfijnd.
Dit is de plek voor de goede, schone en ware smaak, die ik vast wil houden, om die te delen en me te herinneren.
Onder welke noemer vallen de hier drie geselecteerde foto's?
Ik kies voor 'betrokkenheid'. Deze categorie is ook weinig zeggend, lijkt synoniem aan 'familie', maar schijn bedriegt. Er bestaan mensen, jawel, er zijn er die beide noemers ver uiteen leggen, familiebanden lossjorren, doorknippen, afscheuren.
Mijn zusje verbleef enige dagen in ons huis. Haar eerste nachten, nog wel zonder haar man, beiden in den vreemde sinds haar operatie. We hielden ons aan de afspraak van eind oktober vorig jaar. Zij toen aan de chemo, ik in afwachting van de by-pass.
We zouden in de zomer gezamenlijk door onze tuin slenteren, herboren, genietend, elkaar steunend.
En zo liepen we daar in de van weelde volle tuin en probeerden onder woorden te brengen, wat dit moment zo bijzonder maakte.
Gemakkelijk is dat niet.
Emoties kun je het best via een omweg benaderen.
Daarom zeiden we alles voor elkaar over te hebben.
Zondagmiddag, op een mooie pinksterdag vierde schoonzus Inge het feit dat ze vijftig jaar was geworden. Vermoedend dat háár familie daarvoor 'een stukje' zou doen, temeer daar de jarige het middelpunt niet beangstigt, voerde ik met broeder M. ook iets op.
Door de slechte voorbereiding - de logeerpartij had de nodige aandacht afgeleid - verliep de uitvoering belabberd. Maar het publiek was mild, betrokken en met compassie toeschouwend hoe diverse attributen vergeten waren, zoals ook de tekst in de warme middag vervloog.
Gesloopt gevoel overheerste mijn lijf toen ik 's anderendaags Luca's nieuwe hobby moest aanschouwen. Met zijn vader had hij postzegels afgeweekt en in een insteekboek gestoken. Hij legde me uit hoe zoiets gaat en ik hoorde de uitleg die ik tientallen jaren geleden aan zijn vader had gegeven. Een gerustellend gevoel van l'histoire-se-repète overviel me.
Familie als doorgeefluik van het goede, schone en ware.
In betrokkenheid.
P.S.
Voor het aandachtig bekijken van een foto: met de cursor erop gaan staan dubbelklikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten