Bij schaamte voel je je bekeken, je ziet jezelf door de ogen van de ander.
Jonge kinderen kennen dat niet. Ze zijn onbevangen, nog helemaal zichzelf. Naarmate ze meer opgenomen worden in een gemeenschap van anderen, ontluikt de schaamte en het daaraan gekoppelde aanpassingsgedrag, de socialisering. Einde authenticiteit en autonomie.
Aanpassen, zo word je lid van de gemeenschap.
De prijs versus de opbrengst.
Afgelopen zondag met Luca en Noa naar de overdekte schaatstent in hun dorp getogen, die daar, zoals in vele Kempische dorpen in het kader staat van de Kerst, pal naast de kerststal.
Sneeuw en ijs maken ouderen jeugdig. Ze herinneren zich hun jeugd, toen alles nog rein en onbedorven was. Botbreuk trotserend glijden ze over het ijs, wagen zich aan een sneeuwbalgevecht, sleejen er roekeloos op los. Angst en schroom verdwijnen als het ware als sneeuw voor de zon.
Zo verging het me dus in die tent. Eenmaal op de kleuterbaan overviel me een onbedwingbare lust om te glijden. Met de daar te bemachtigen dolfijnenrollater kon ik het sterk afremmen (met de ijshockeyschaatsen) uit mijn puberteit imiteren. Vlak voor het te imponeren of te omzeilen sub- rep. object scherp naar links draaien. Schielfertjes ijs daarmede omhoogspattend.
Met de kleinkinderen op de dolfijn zwierde ik over de baan, behendig de passerende obstakels vermijdend.
In zo'n schaatstent spelen ze nationale muziek, zoals die van Jantje Smit, waarop het heerlijk bewegen is.
Zonder daar erg in te hebben begon ik mee te zingen.
Plotseling draait Luca zich naar me om en zegt: "Niet doen opa, iedereen kijkt en dan lachen ze je uit..."
Ik was te verbouwereerd om toelichting te vragen. Bijvoorbeeld of dat lachen mijn zingen zou betreffen of mijn voortbewegen, of wellicht mijn schaatsloze schoenen.
Ik zei dat niemand naar ons keek. Zo voelde ik het ook, onbekeken, onbevangen, alleen met mijn kleinkinderen op het ijs.
Naast de baan stond een man - een vader van Luca's vriendje? - die naar ons zwaaide. In ons voorbijgaan zei hij lachend tegen me "Vermoeiend hè? ".
Wat zag hij?
Had ik een rood hoofd of zag ik juist bleek?
Ik verminderde vaart.
Ik voelde me ineens weer oud.
Door de ogen van de ander.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten