De zorg voor beesten heeft een goede uitwerking op kinderen.
Kinderen zijn voortdurend afhankelijk van de zorg van ouders. Door de op de loer liggende overbezorgdheid van ouders wanen kinderen zich (daardoor) het middelpunt van de wereld. Door hen de zorg te geven voor beesten, leren ze zelf te zorgen en, zo hopen we, leren ze hun eigen positie een beetje te relativeren.
Zo dachten we als ouders van Thomas en David en haalden onze eigen K3 in huis: kat, kip en konijn.
Zonder er vooraf bewust aan te hebben gedacht haalden we behalve zorg ook leven en dood dichtbij.
Vooral het levenseinde van een konijn, ooit door het natuurgeweld van een bunzing, maakte onze kinderen boos en verdrietig. Zo ging Thomas eens de roofzuchtige bunzing, die Jopie het konijn in doodangst zijn ren doorjoeg, te lijf, eerst met zijn hengel en toen hij merkte dat hij daar weinig potten, laat staan een furieus jagende bunzing, kon breken, haalde hij zijn honkbalknuppel en tikte het dier welgemikt op zijn hoofd. Ik maakte een foto, dit was immers een heldendaad. Met doodsverachting had hij zijn Jopie verdedigd.
Helaas overleed Jopie de volgende dag. Waarschijnlijk aan een posttraumatisch hartfalen, zo lazen we in de Grote Dierenatlas.
Toen de kinderen uit huis waren, hielden we beesten voor onszelf. Kippen voor de eieren, vissen voor de sier, voor onze vijverrustende ogen.
Nu zijn we grootouders - even was ik zelfs opa kip - en willen we met hen in herinnering nog wat pedagoochelen.
Altijd doen we het routje beesten voeren. Niet teveel, anders krijgen ze buikpijn.
Na kip en vis zijn we te vroeg klaar met onze zorg, dus breidden we zaterdag jl. onze beestenboel uit met een konijn.
Zoë zou de geschikte kandidaat uitzoeken.
Tussen het grote assortiment van de dierenwinkel wees ze al na enkele seconden gedecideerd naar boven afgebeeld exemplaar.
Ook met de naam was ze snel klaar: Zoë.
Zondag hadden we een uitje met de vaders en de kleinkinderen minus Thijn.
We bezochten in Boxtel het Oertijd museum ´De groene Poort´, een heuse aanrader.
Dode beesten van weleer, een reuze dinopark.
Beesten om naar op te kijken, maar niet om voor te zorgen, om bang van te zijn of juist niet, maar niet om van te houden, beesten om afstand van te houden, daar waar kip en konijn, zelfs vis uitnodigen om aan te raken, te aaien, om hun kwetsbaarheid aan den lijve te voelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten