Vandaag ontving ik bijgevoegde print van Thomas, Femke en de Kids.
Deze post stemde me vrolijk.
Het is een print van mijn eerste blog van 20 juni 2007.
Ze feliciteren me met het 5-jarig bestaan van mijn blog.
Sinds 20 juni 2007 publiceer ik gedisciplineerd met veel genoegen elke week een tekst
Dit is de 288-e publicatie.
Over sociale media, met name over facebook en blogs wordt negatief geschreven en gewaarschuwd voor de gevaren ervan. Deels zijn de waarschuwingen terecht, anderzijds vallen de negatieve uitlatingen terug te leiden naar onze calvinistische inslag.
Het schrijven van blogs, een openbaar dagboek, biedt vele mogelijkheden, ondanks de bezwarenmakers met uitlatinegen als:
Exhibitionistisch...Het leidt tot presentaties, die niet meer terug te draaien zijn...Wie zit erop te wachten...Privacy van anderen wordt geschaad...
Zomaar een greep uit de commentaren van de volgelingen van Calvijn.
Exhibitionistisch...
Tja, zoals zoveel van onze sporen, van onze expressies, presenteren we ons. Tonen we onze emoties en gedachten en wie wil kan er kennis van nemen. Door de bewustheid van de openbaarheid, treedt een nauwkeurige selectie plaats. Hoe wil ik me uitdrukken in de openbare ruimte? Hoe gedraag ik me en hoe wil ik me presenteren?
Dit zijn boeiende vragen, die samenhangen met de vragen wie ik ben en hoe ik gezien wil worden, van identiteit en imago.
Het zou goed zijn als jongeren al op de basisschool zich hierover vragen stellen en antwoorden leren vinden.
Niet meer terug te draaien...
Over wat ik schrijf stel ik me de vraag over de onomkeerbaarheid van de informatie. Natuurlijk ben ik meer dan ik me presenteer in het hier en nu.
Over wat ik neerzet bestaat geen schaamte, omdat ik het zeker op dat moment mooi en eerlijk vind.
Wie zit erop te wachten...
In dagboeken schrijf ik voor mezelf, op een blog schrijf ik met de mogelijkheid van de andere lezer. Dat bepaalt de inhoud en de stijl. Ik zie dat ik wekelijks volgers heb. Van een aantal meen ik te weten wie het zijn, van sommigen niet. Toen ik onlangs solliciteerde naar het lidmaatschap van de WMO raad had de sollicitatiecommissie verschillende teksten gelezen. Over sommige blogs wilden ze meer weten. Dat maakte het gesprek boeiend, vond ik.
Privacy wordt geschaad...
Ik wil me niet verschuilen achter het vaak ruimhartig toegepaste recht op vrije meningsuiting in columns.
Uiteindelijk gaan alle teksten over mezelf, maar er is ook een inhoud. Die inhoud is bijvoorbeeld mijn (klein-)kinderen. Het gaat dan vooral over mijn liefde voor en verwondering over hen. Vaak vraag ik me af in hoeverre ik in mijn ervaringen 'menselijk' ben, zoek ik naar het generieke in mijn individuele esthetische en ethische opvattingen.
Mijn blogs zijn selectieve expressies die bijdragen om mijn kunstwerk, mijn leven, vorm te geven.
Bloggen doe ik in alle nederigheid, beste Calvijn, en in het aanschijn van het almachtige oog.
Maar ik noem het oog niet noodzakelijk goddelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten