Ging ik voorheen op dit soort uitnodigingen in vanwege het huwelijksfeest, nu is de voltrekking van de verbintenis die me motiveert om te gaan.
Verliep 'de plechtigheid' vroeger volgens een vast voorspelbaar stramien: de a.s. echtelieden legde verantwoording van hun besluit af door ten overstaan van de genodigden elkaar in een kerk en/of stadhuis eeuwig trouw tot in den dood te beloven, nu wordt dat op eigen, persoonlijke wijze ingevuld.
Ook het huwelijksritueel is geïndividualiseerd.
Belijdenissen in geloof, zonde en liefde vroegen in het verleden om een intieme ruimte, zoals een bid- of biechtstoel of bed, zonder pottekijkers, alleen met die ander, waarna de openbare ruimte werd bezocht voor de formele bezegeling. De aanwezigen wachtte een protocollaire dienst.
Daar, in de buitenlucht op landgoed Olmenhorst stonden de geliefden tegenover elkaar, 250 toeschouwers en een camera op hun huid, hun liefde te betuigen, nauwelijks geregiseerd door vantevoren geschreven teksten, zomaar voor de vuist weg, in opperste concentratie in een verstilde omgeving.
Zelfs de donkere wolken besloten hun opmars op te schorten.
Het geluid van vogels verstomde.
Ik werd in een nieuwe rol en intieme ruimte gezet, die me enerzijds wat ongemak opleverde, maar ook ontroerde.
Gelukkig had ik mijn fototoestel om me een houding te geven.
Ik was deelgenoot aan de geboorte van een huwelijk.
De volgende dag woonde ik in Lommel in het kader van de manifestatie 'Dichter in de tuin' de bijdrage bij van Elly de Waard.
Zij begon met een gedicht ter nagedachtenis van de slachtoffers van de recentelijke busramp met kinderen uit Lommel, gevolgd door gedichten over verlies en vergankelijkheid met een vergelijkbare authenticiteit als mijn nichtje en haar man de dag ervoor.
Weer luisterde ik, intens ontroerd.
Er was een verschil, niemand mocht haar storen in haar voordracht, geen kuch of cameraklik werd geduld.
Slechts de vogels mochten haar tekst begeleiden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten