De tomaten doen het goed.
Ik belde Emile.
Of ie in de Gaspeltuin mee wilde helpen plukken.
Als verkiezingsstunt.
Motto, roder hebben we ze niet.
Met Emile wil ik best plukken, niet met Geert.
Die vertrouw ik voor geen cent.
Geeft zonder dat ik het in de gaten heb mijn tomaten alleen aan Henk en Ingrid.
En kankert achter mijn rug over mijn Brussels lof.
Mark geeft juist niks weg, helpt ook niet, vindt dat iedereen zijn eigen tomaat moet plukken.
Hij bevordert zo de zelfredzaamheid van de tuinier, zegt ie.
Waarom zeuren Jolande en Marianne zo over die ene keer dat ik tegen diophtera heb gespoten?
Ze helpen, stellen ze, alleen de onbespoten tuinman.
Zij dienen groen of dier.
Nou, dan maar geen gemengde pluk.
Arie en Sybrand willen god danken alvorens aan het werk te gaan.
Vind ik hypocriet.
Hadden ze vorig jaar ook god gedankt toen het bagger met de tomaten was?
Ik overweeg als Emile bedankt of ik Diederik of Alexander zal benaderen. De laatste lijkt me niet echt een volkstuinier, vraagt direct om een geavanceerd technologisch plukapparaat.
Emile aan de telefoon.
Hij komt niet.
Hij heeft vernomen dat ik een bloedhekel aan communisten heb.*
Diederik dan maar, de kale kleinzoon van den Uyl?
Lijkt me meer een regelneefje, eentje die begint met een werkschema.
Zal hem het motto voorstellen: wij maken er soep van.
Ik draai me nog maar eens om.
De krant is nog niet binnen.
Mijn enige doel voor vandaag is het rooien van tomaten.
* Niet vanwege de idee, maar vanwege het despotisme, waarin de wereldverbeteraars - ook democratisch verkozen - vluchten. Lees Singer, Darwin voor Links: Bakoenin, die in Statism and Anarchy (1873) hiervoor waarschuwde én gelijk kreeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten