Eindelijk mijn hut gebouwd

Eén van de nog weinig beschreven zegeningen van het grootouderschap is de legitimering van de kindsheid.
Laat ik een voorbeeld geven.
Ik heb naar mate ik ouder wordt een onbedwingbare dwang om te doen wat ik leuk vind.
Nooit heb ik me erg veel gelegen gelaten wat de ander van mijn gedragingen vond, maar enige aangepastheid wilde ik wel tonen, zeker als dat mijn carrière en burgerschap ten goede kwam.
Zo heb ik jaren neigingen onderdrukt om te stoeien, hutten te bouwen of in de grond te wroeten om er de denkbeeldige schatten uit te halen.
Maar mijn kinderen waren de deur uit en ik liep langzaam richting de leeftijd van de bedeesde pensionada.
Nu is dat veranderd.
Mijn kleinkinderen willen met me stoeien, politie en boef of verstoppertje spelen, een boomhut bouwen en verschaffen me met hun wensen een excuus of alibi me als een aanstellerige danwel kindse oude man te gedragen.
Neem een boomhut bouwen.
Van jongsafaan droom ik hiervan, maar meer materiaal dan wat dorre takken kreeg ik van mijn ouders niet losgepraat. Dus bouwden mijn broer en ik hutten onder de grond, want de schop kregen we na lang zeuren nog wel mee naar het bos.
Nu worden mijn kleinkinderen een plek in hun eigen tuin aangeboden én materiaal ,en eventueel het aanbod van hulp van opa en dat allemaal omdat ze evenals ik dromen van een eigen plek, een boomhut, waar ze op een hoger plan dan hun ouders staan, vanwaar ze zich in hun fantasieën in de meest spannende verhalen kunnen begeven, waar ze een eigen plekje hebben ver buiten het zicht van normdragers en ander gespuis.

Ik heb eindelijk mijn hut gebouwd.
Hij staat in de tuin van Luca en Noa.
In Oisterwijk.
Afgelopen weekend nodigden ze me daar uit om vadertje en moedertje te spelen. En ik...?

Ik was hun kindje.