Geheugensteun ?

Douwe Draaisma onderzoekt het geheugen - dus ook het vergeten - en schrijft hier met grote toegankelijkheid over.
Wat herinneren oude mensen zich?
Wat wordt onthouden en wat vergeten?
Over welke levensfase zijn de meeste herinneringen?
Waaruit bestaan de herinneringen?
Worden geluiden en geuren anders vastgehouden dan beelden?

Draaisma begeeft zich in zijn recentelijk verschenen 'Vergeetboek' ook op het gebied van de hersenfysiologie.
Welke delen van de hersenen sturen ons geheugen en kan, bij beschadiging die functie door andere hersendelen worden overgenomen?
Worden het korte en lange termijn geheugen verschillend aangestuurd?

Onthouden en vergeten boeien me enorm. Ik ben benieuwd naar de vroegste herinneringen. Wat me daarbij intrigeert is de juistheid - dus ook de verdraaiingen - van de vroegste herinnering.
Een beetje 'freudigheid' wil ik wel eens botvieren.
Zo heb ik familie-'experimentjes' bedacht om de geheugencorrectheid en -verdraaiing op het spoor te komen.
Ze zijn (nog) niet uitgevoerd omdat me werd geadviseerd het verleden met rust te laten.
Dat verleden is onze geaccepteerde voorstelling.
Waar of niet.

Ik twijfel over mijn waarheden, toets mijn voorstellingen.
Zo wil ik van mijn oudere broers de preciese indeling van het logeerhuis van mijn opa en oma weten. Sliepen we op de tweede verdieping in de slaapkamer waar de trap op uit kwam?
Bij de eerste logeerpartij was ik ongeveer drie jaar.
Kan ik verder in mijn geheugen terug?
Ik herinner me ons huis aan de Rukkerweg, dat was aantoonbaar vóór mijn derde, maar we kwamen ook nadien in die straat omdat mijn (logeer-)tante er woonde.
Foto's uit die tijd kan ik niet vinden.
Op een vroege foto in de tuin van ons huis in Schaesberg ben ik drie. Ik huil. Ik meen me de opname nog te herinneren. Of herinner ik me slechts de latere gesprekken van mijn ouders over dat moment?

Als mijn kleinkinderen bij ons logeren besef ik dat ik met mijn gefotografeer hun zoektocht later naar hun vroegste herinneringen 'besmet'.
Ik dring hen mijn beleving op. Nu en later.
Deze blog is, als zij mijn leeftijd hebben, misschien nog wel te vinden.
Wat voor mensen zijn het, die steeds voller raken met hun verleden?
Geheugenexperimentjes zijn vervangen door de kunst van het opzoeken.

Lieverds, na bovenstaande overwegingen, zijn hierboven opa's korte termijn kiekjes van jullie logeerpartijtje in dat koude voorjaar van 2013 gepost.
1. Luca heeft belangstelling voor mijn pennenverzameling, Noa bestudeert de van onze vakanties meegenomen stenen.
2. De slappe lach van Zoë en Phiene vloeien in elkaar.
3. Horizontaal bordtekenen.
4. Phiene (4 jaar) fotografeert. (Wanneer nam ik voor het eerst een foto met mijn Kodak Klack boxje? Op mijn 13-e, 14-e jaar?)
5. Zoë en Thijn, waarbij vier uur later longontsteking werd geconstateerd!