Vakantieleed

Terug.
Twee weken in de oven van Marbella.
De nabijheid van Thomas, Femke, Luca en Noa maakte het draaglijk.
De ervaring leert dat niets zo vervelend gevonden wordt als de verhalen over een mooie, vredige, zonnige en ontspannen vakantie.
Wil je aandacht dan klaag je over de meegemaakte ellende. Beroving, ziekte of een ongeluk zijn gegarandeerde aandachtstrekkers.

Onze Marbella-vakantie evalueren we met een ruime 8.
O jee, toch niet alle dagen mooi weer, elke dag lekker uit eten - én niet duur - en die mensen, vriendelijk, zeg ik je...?
Jawel.
Het zou een 10 kunnen zijn, maar...

Kijk nu heb ik je.
De eerste dag, de dag van de heenreis was een ware Murphy-dag, een kralensnoer van ellende. Laat ik het kort houden, want ik krijg er nog steeds nachtmerries van: Routeplanner om vliegveld Weeze te bereiken, kaduuk. Geflitst bij 30 km te hard rijden om verloren tijd in te halen, handbagage bijna kwijt, constatering retourtickets vergeten te printen. Autoverhuurbedrijf Thrifty in Malaga onvindbaar en als klap op de vuurpijl: nabij het vliegveld van Malaga een bekeuring voor foutparkeren van 200 euro.
Dat laatste zal ik toelichten.

Het autoverhuurbedrijf Thrifty, waar we via Rentalcars een auto hadden gehuurd, bleek onvindbaar. Eenmaal buiten het gebouw, konden we niet terug naar de hal waar de verhuurbedrijven kantoor houden. Na lang aandringen bij een agent kon ik terug, Riny met de bagage achterlatend.
Na een uur durende zoektocht naar Thrifty (op telefoonnummer wordt niet gereageerd, niemand kende het bedrijf - 'Malafide!?' - en veel vijven en zessen bij Hertz, waarvan Thrifty een Engelse tak bleek te zijn en waar men me bovenop de all risk vezekering via Rentalcars nog een verzekering wilde aansmeren) kon ik de parkeergarage uitrijden. Na enkele minuten donkere parkeergarage bevond ik me in de volle zon op weg naar Malaga Centrum.
Terug via een rotonde, benaderde ik het voor mij onbekende vliegveld.
Waar had ik Riny achtergelaten?
Op het eerste, tweede of derde niveau?
Ik reed enkele rondjes, maar herkende niets. Plotseling zag ik in de verte iemand, die op Riny leek, maar ik kon er vanwege blokkades op het wegdek niet komen. In de berm van een autobusparkeerplaats liet ik de auto achter en rende in de moordende hitte richting dame, onderwijl op mijn vingers fluitend om haar aandacht te wekken.
Verstoord keek ze om.
Nee, dat was ze niet, terug naar de auto gerend.
In de pak weg twee minuten dat ik was weggeweest hadden twee gendarmes mijn overtreding opgemerkt en achter de ruitenwissers een prent (zie foto) bevestigd. Ik sprak ze hijgend in mijn beste Engels aan. Legde de kwestie uit, vroeg clementie, smeekte om vergiffenis. Het enige resultaat dat ik bij de grootste bruut van de lokale Hermandad oogstte was een brommerig 'no comprendo'.
Hij lijkt op de onbetrouwbare Zuid Amerikaanse generaal Alcazar uit Kuifje, schoot het door mijn hoofd, een rudiment van de Guarda Civil uit de Franco-tijd, een sadistische fascist, die steeds meer genoegen beleeft hoe dringender ik om begrip vraag.
´No comprendo?' besluit ik vragend mijn relaas.

'Si' en hij stuift weg in zijn auto op weg naar een volgend slachtoffer.