Van Kant kon je op aan!
Ook jaarlijks kende hij zijn ritme.
Gewoonten, tradities, rituelen, woorden die verwijzen naar vaste patronen.
Als jongeling wilden we op eigen wijze, dus anders dan onze ouders leven. We doorbraken hun patronen om, inmiddels ouder geworden, erachter te komen dan we ons leven op tenminste evenveel patronen hebben vastgeregen.
Wat voor functie dienen die gewoonten en tradities?
De steeds jaarlijks weerkerende cyclus van rituelen geeft het gevoel greep te hebben op het leven, nog steeds te leven. Het is niet, zoals we toen dachten, gemakzucht die het zou dienen om niet te hoeven nadenken over wat te doen en hoe te leven. Dat was in de tijd dat we rituelen opstandig verbraken omdat 'ze niets toevoegden...'
Aan wat, vroegen we ons niet af.
De afzwering voelde als een bevrijding van een patroon, een opgelegd pandoer.
Nu zie ik uit naar al die geschreven en ongeschreven patronen, het jaarlijks ritme van rituelen.
Na de zomervakantie, na het vaste patroon ons huis te verlaten, gaan we jaarlijks voortaan samen golfen. Dat heb ik jaren geleden met mijn zus na ons beider ziekten afgesproken; het ene jaar in het Noorden van het land, het jaar erop in het Zuiden.
Na vier jaar was het Zuiden aan de buurt.
We liepen afgelopen vrijdag 18 holes op de Efteling baan, méér holes dan het jaar ervoor en, zo stelde ieder voor zichzelf vast, beter spelend naarmate de jaren vorderen!
Zondag spraken we met ons gezin - én oudtante Jacqueline - af elkaar te ontmoeten in de speeltuin van Thomas' en Davids jeugd De Klimbim.
Ik herinnerde de traditie, die mijn moeder ongezegd had vastgelegd.
'Na de vakantie komen we bij elkaar. Zo kan ik zien dat we er weer zijn.'
Op de foto hieronder: alle kleinkinderen afgelopen zondag veilig in een schommelmand.
En de laatste foto is van Thijn, de jongste van het stel.
Hij kijkt inmiddels ook uit naar anderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten