Toen het meidendom via kleindochters haar intrede deed in ons huis aan de Gaspeltuin, moesten de speelgoedkasten van onze zonen worden gefeminiseerd. Poppen, kralen en fornuis werden naast auto's en voetballen gepropt.
Op advies startten we tevens met het vullen van een verkleedkist.
Noa rommelt erin, kiest haar volgende identiteit uit en poseert voor de grote spiegel.
'En toen was ik een heks...'
Beneden speelt haar broertje Luca met Lego. Als Noa binnensluipt en krakerig volume produceert, speelt hij de geschrokkene en springt achter de bank. Noa valt direct uit haar rol en bekent zichzelf te zijn, maar dan verkleed.
'En toen was ik een prinses...En jij opa?'
Ik vind mijn leren jasje uit de zeventiger jaren, een cowboyhoed van Thomas' carnaval-outfit uit de negentiger jaren en een pruik gebruikt bij een recentelijke vossenjacht.
Zo staan de cowboy en de prinses om elkaar heen te draaien.
Ze vragen zich af wat ze met elkaar hebben.
Uiteindelijk land ik als paard voor hare koninklijke hoogheid.
Ik heb zojuist 'De rafelranden van de moraal' van A. Dautzenberg gelezen, waarin hij zijn veelbesproken columns en polemieken toelicht, van de Tonio-affaire, zijn lidmaatschap van de pedofielenvereniging Martijn tot en met zijn Lemmy's. Zijn activerend schrijven en geschreven acties zijn choquerend, mede dankzij de benepen moraal van deze tijd.
Vooral de ophef van zijn Lemmy stukken verbazen me, interviews, colums, waarin hij overduidelijk de identiteit van een ander overneemt.
'En toen was ik een beroemde econoom, en toen was ik Mark Rutte....'
De lezers zijn kwaad, woedend, uitgevers aarzelen, dreigbrieven, scheldkanonnades...
De waarheid wordt geweld aangedaan, we worden gefopt!
Hebben fictieschrijvers niet altijd de werkelijkheid getransformeerd?
In 'Leugenaars' worstelt Stine Jensen met de moraliteit van de leugenaar. Het opzettelijk vervagen van de grenzen tussen fictie en non-fictie mag dan kunst zijn, een andere identiteit aannemen valt onder leugenachtigheid.
Mijn prinses geeft haar paard de sporen.
'Hop naar beneden' maant ze het paard, de cowboy en/of haar opa.
Zij maakt zich er niet druk om de divergente werkelijkheid.
Ze gniffelt bij voorbaat om de reactie van haar broer.
Ondanks dat ze 'weet' dat zijn bange reactie 'leugenachtig' zal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten