Guilty Pleasures

Ik heb een uitnodiging ontvangen om deel te nemen aan een luisterclub, een variant op een leesgroep.
Waar die laatste vooral uit vrouwen bestaat, worden luistergroepen gevormd door mannen, mannen die van moderne muziek houden.
Nu houd ik meer van klassieke muziek, zoals ik ook meer van tuinieren en lezen houd, maar dat weerhoudt me niet om de uitnodiging te aanvaarden en tot dit Genootschap toe te treden.
Het thema voor de eerste bijeenkomst is, zo werd per mail meegedeeld, Guilty Pleasures.

Het thema is ontleend aan DWDD, waar Mathijs van Nieuwkerk niet alleen trends vólgt, maar die ook die ook in toenemende mate zelf ontwikkelt.
Teevee is nu eenmaal een zelfbevlekkend medium.
Je bent beroemd omdat je er vaak op verschijnt.
Wat zo'n guilty pleasure is weet Mathijs niet duidelijk te maken, maar, zo verzekert hij steeds weer 'we hebben allemaal wel zo'n guilty pleasure'. Je schijnt je ervoor te schamen om het te bekennen en je schijnt ze mee te blèren.

In de literaire wereld worden lectuur, pulp en chicklits in een hoekie gezet, in de beeldende kunst heet on-kunst kitsch.
Door de kunsten waart de laatste tijd opzichtig een anti-elitaire beweging, een uitdaging om het verschil tussen hoge en lage kunst te definiëren.

Ik mag/moet drie G.P.'s aandragen, maar stuit daarbij op grote problemen.
Schamen doe ik me bijna nooit meer en aan meezingen doe ik niet.
Mijn muzikale waardering is sterk onderhevig aan mijn humeur en stemmingen. Kitsch in muziek vind ik in de tekst en niet in de melodie.
En teksten versta ik veelal niet en/of luister ik niet naar.
Over het Nederlandstalige lied, mits luid en duidelijk gezongen, wil ik wel eens mijn mening vormen.

Zo vond ik 'Mama' van een zekere Heintje ooit ontroerend totdat ik ging meezingen. Is dit een G.P.?
En 'Papa' van Stef Bos vond ik mooi en toepasselijk, totdat mijn zoon dat ook vond. Toen had ik een probleem. Wie komt wie na de dood nu tegen?

Kitsch heet een smartlap en daarvan zijn er vele. Levensliederlijke liederen met tranen en uithalen. Een gouwe ouwe is 'Rocky' zonder cijfer van ene Don Mercedes, de Montovani onder de schlagerzangers.

Nu komt mijn grootste probleem.
Die nummers heb ik niet. Noch op vinyl, CD of iPod.
Via You Tube is dat spul niet alleen te horen, maar ook te zien.
Bij mijn luistergroepje maar eens vragen of ik via een iPad mag geepeeën.