In mijn vorige blog 'Guilty Pleasures' werd geen gewag gemaakt van het gegeven dat de muziekavond speciaal voor Ben D. gerevitaliseerd was.
Deze openingszin vraagt toelichting.
Ben D. lijdt aan Parkinsonisme en verkeert in de laatste fase van zijn leven.
Morgen gaat hij naar een hospice.
Ben heeft, ondanks zijn steeds verder afbrokkelend vermogen om te spreken, altijd genoten van muziek en van de muziekavonden. Toen plotseling de initiatiefnemer de stekker eruit trok - een handeling waarin hij inmiddels zeer bekwaam is - leek dit het einde van Bens laatste pleziertje.
Er werd besloten om door te starten met op de eerste avond Ben als centraal figuur.
Een themakeuze in het licht van de nabije dood is niet eenvoudig.
Guilty Pleasures leek het beste uit allerlei verlegen makende thema's. G.P.'s verwijzen niet naar de toekomst en het accentueren niet al te nadrukkelijk het verleden.
We zouden in opeenvolgende rondes elk drie nummers te gehore brengen.
Mijn eerste nummer leidde ik in door te melden dat ik met het thema moeite had en derhalve Google wilde raadplegen. Via een I Pad vonden we een/mijn blogtekst, die ik voorlas.
Mijn keuze voor de respectievelijke nummers Mama, Papa en Rocky (de dood) waren keuzen voor levensthema's, tijdgebonden vertolkt, bovendien overbekend, dus onnodig om ten gehore te brengen.
Toch moesten we verder met de avond.
Muziek moest worden beluisterd.
De diversiteit was groot.
Steeds duidelijker werd het dat G.P.'s te maken hadden met de waardering/afkeuring van de ander.
Degene, die een G.P. kiest ligt dwars op de gangbare smaak.
Al jaren lig ik dwars ten opzichte van mijn omgeving in mijn waardering voor de muziek van Leonard Cohen, terwijl ik nauwelijks iets kan inbrengen tegen de tegenwerpingen.
Dus presenteerde ik uit zijn twee jaar geleden uitgebrachte album 'Old Ideas' het nummer 'Show me the Place', dat, zo had ik in Cohen's biografie 'I'm Your Man'van Sylvie Simmons gelezen, nogal wat kritiek had ondervonden vanwege de nadrukkelijke spirituele uitstraling.
Waar is de plek na dit leven?
Ik gaf Ben de CD 'om te houden'...
Wilde ik in de tweede ronde mijn spirituele schaamte ironiseren met het presenteren van Rocky, waarin de dood niet meer is dan een gepeld ui om tranen mee te ontlokken?
De derde ronde zouden we vanwege de tijd waarschijnlijk niet halen, zo was me tevoren gezegd. Maar de nagesprekken hadden weinig tijd gevraagd omdat Ben er, ondanks microfoonversterking, nauwelijks aan deel kon nemen.
Ik zette nummer negen van Old Ideas op 'Lulleby' en leidde het in met de beschaamde ontboezeming dat dit slaaplied me ontroert door een opgeroepen emotie dat het ( de dag/ het leven) voorbij is en dat het tevens troost biedt.
Natuurlijk kan 'Lulleby' gehoord worden als een shitlied, zoals iemand hardgrondig uitgruwde.
Een evergreen G.P.?
De volgende dag zei Ben dat hij me begrepen had en Old Ideas prachtig vond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten