Wilders lijkt met zijn DGWDR-uitspraak te geloven in de maakbaarheid van de samenleving, in zijn eigen almacht én in de betekenis van de wil van het volk.
Op zijn 'open ' vraag galmt zijn volk, dat het minder Marokkanen wil.
Criminele Marokkanen, bedoelen ze volgens Geert.
De vraagsteller is de gebeten hond, maar hij treurt niet om die rol.
Het publiekelijk stellen van vragen is politieke guerrilla marketing die elke demagoog beheerst.
En over het volk geen woord.
Het volk is het middel dat bespeeld wordt.
Tegen mijn gewoonte in herlees ik mijn recentelijke blog 'Denken in de massa'. Daar refereerde ik aan het volk in Kiev als een meute, een massa, die amorf (af-)reageert met onderbuikgevoelens, zonder te denken aan de gevolgen.
Een groep mensen manifesteert zich blijkbaar als een kruit- of kruid-vat.
Een individu is gemakkelijker verantwoordelijk te stellen dan een meute.
Als ik achter mijn PC zitting neem voor mijn wekelijkse blog, weet ik vaak nog niet waarover ik schrijven zal. De tekst komt voort uit mijn belevingen van de voorgaande dagen en vormt daarmee het thema.
Weer moet ik een van mijn voorgaande blogs herlezen: 'Old Ideas voor Ben' van 22 januari j.l., waarin ik mijn beleving opschreef van mijn eerste muziekavond met o.a. Ben.
Ben is gisteren overleden.
Twee weken geleden belegden we nog een muziekavond, wetend dat het de laatste bijeenkomst met Ben zou zijn. Het thema was een gedicht van Dimitri Verhulst 'De Opdracht', een vreemde tekst die Ben zelf gekozen had.
Iemand liet het aangrijpende 'Goodnight' van Jake Brennan van het album 'Love & Bombs' horen.
Luisterend namen we afscheid van hem.
Ben had voor 'Het busje komt zo' gekozen.
Hij had zijn eigen busje eerder besteld.
De definitieve bestelling stelde hij steeds uit, schoof het moment voor zich uit.
Dat heeft mij doen inzien om al te stellige uitspraken over levensbeëindiging te relativeren.
Zijn DGWDR-uitspraak werd steeds aarzelender, totdat er geen ontkomen meer mogelijk was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten