De angst voor het Kwaad zoekt voor haar uitingsvorm een gezicht.
Hoeveel snorretjes zijn er al getekend op het portret van de boosdoener?
Het opgebrachte borsteltje unter die Nase bij Poetin verwijst onmiskenbaar naar de Grote Slechterik uit de vorige eeuw.
Hoewel.
Een royalere borstel van concurrent Stalin, zou ook aansprekend zijn.
Dat kleine mannetjes groter willen zijn, daarvan zijn vele voorbeelden, maar je moet ze niet op een grote hoop gooien.
Er zijn verschillen.
Poetin kan niet schilderen maar des te beter judoën.
Emotie heeft hij onder zijn plastic masker onder controle. Met een nauwelijks zichtbare glimlach trekt hij zijn tegenstander in een houdgreep.
Poetin is geen demagogisch spreker. Waar de een dondert en bliksemt, sust en bezweert hij met zijn monotone stem de ander in een hypnotisch slaap. Hij ment het volk, zijn volk wel te verstaan, met een gerafineerd framen waarop menig Russisch psycholoog en communicatiewetenschapper kan promoveren.
Een eerste poging voor mijn proefschrift: 'Framing uit het Oosten'.
De ander is de boef, ergo ik niet.
Ik luister naar mijn volk.
De ander luistert naar het volk als het hem uitkomt.
Wat ik doe is legaal.
De ander is hypocriet, ergo.
Verbaal judoën; tegenover de ander staand betekent meegaan: de andere kant in stappen.
Of je nu schildert, judoëet of nasi kookt, je moet ervan doordrongen zijn dat het publiek meekijkt en daaronder bevindt zich ook jouw Volk.
Het draait allemaal om P.R.
Was getekend, Pussy Riot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten