Afgelopen weekend logeerden we met kinderen en kleinkinderen in Bosrijk, het idyllische vakantiepark bij De Efteling. De eerste nacht werd ingeleid door Klaas Vaak en zijn helper, die een voorstelling gaven in de hal van de kasteelachtige ingang van Bosrijk.
Op de foto hierboven: Luca in afwachting van de zandzak, die doorgegeven wordt. Thijn, in blauwe jas, zit achter Luca verscholen.
Van links naar rechts met mutsjes: Zoë, Phéliene en Noa
Hiermee begon een spetterend weekend.
Onze eerste maaltijd bestond, zoals inmiddels traditie op onze familieweekenden, uit gezamenlijk gemaakte sushi en sashimi. Voor Luca is het een ware beproeving om te moeten wachten.
De zaterdag en zondag werden bijna geheel gevuld met een verblijf in het attractiepark. Op de vroege zondag werd een uurtje gezwommen.
Je loopt er rond als opa van je kleinkinderen, maar ook als vader van je zonen met "Weet je nog, toen..."gesprekken.
Ik ben een meeloper, een waarnemer. Met Riny vorm ik een groep in een groep. Wij vinden alles goed, genieten van het genieten.
Zo gemakkelijk kom ik er echter niet vanaf. Ik moet bewijzen dat ik nog durf heb en moet in Vogel Rok, Joris en de Draak, De Pagode, de Bob en minstens een keer in Monsieur Kannibale. Van het gerammel en geschud heb ik duidelijk minder plezier dan de andere generaties, die ik extra laat genieten van mijn onverhuld benauwde kop.
Gelukkig is Thijn nog klein, de lengte ondermaats voor menig marteltuig en mag ik achterin zijn auto kruipen in D'oude Tuffer, terwijl hij in volle concentratie aan het stuurwiel draait.
Beide dagen worden afgesloten met waarlijk grandioos spektakel. Zaterdag in de vallende duisternis ondergaan we de imposante voorstelling Raveleijn met zijn wervelende paardenshow, de monstrueuze veelkoppige vuurspuwende draak en met zijn intrigerende trucages. 'Hoe verdwijnt de zwarte ridder in het water?' zeur ik Femke aan haar kop. Zij moet het weten, want ze werkt hier en kijkt dagelijks op dit spektakel neer vanuit haar kantoor, dat dienst doet als deel van het Pieckeaans decor. Maar dit is beroepsgeheim verzekert ze en ze valt niet te vermurwen.
Zondag is het iets drukker in het park. Ik reageer te vaak op niet voor mij bedoeld opa-geroep, trek de aandacht van mijn kleinkinderen door een ijsco traktatie en hang de toffe opa uit. Zoals vroeger denk ik magisch 'laat-het-duren', maar in mijn van sprookjes ontdane wetenschap weet ik dat aan alles een einde komt.
In de vroege avond staan we aan de waterkant, en ondergaan de licht en watershow van Aquanura. Aan het einde van de grote vijver wacht ons de prinses, die ons uitnodigt bij haar te komen zitten.
Ik wil erheen en bij haar blijven in haar sprookjeswereld.
Zoë en Noa zijn me voor.
Ik mag de foto nemen.
In het Sprookjesbos, daar waar alles ooit begon, heb ik eerder die dag mijn schatten vereeuwigd.
Ik Cor, echtgenoot, opa, vader, waarnemer en genieter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten