De stem van mijn vader

Het teruggevonden cassettebandje met geluidsopnamen uit 1978 droeg onder andere de stem van mijn vader.
Bij het digitaliseren is de in decennia opgebouwde ruis eruit gefilterd.

Toen het de familie tijdens onze jaarlijkse reünie ten gehore werd gebracht reageerden enkelen, dat het vaders stem niet was.
Andere stemmen op de CD werden wel herkend.

Bij filmbeelden of foto's hoe wazig ook had ik zo'n reactie nooit gehoord.
Hebben herinneringen van beeld en geluid andere connecties?

We zijn in onze cultuur meer omringd en vertrouwd met beelden dan met geluid. Is dit een eenvoudige verklaring van het niet herkennen van de stem van onze vader?
In het geluidsfragment spreekt mijn vader op het einde van een feestelijke dis ter gelegenheid van zijn 40 jarig ambtsjubileum zijn dank naar ons uit. Hij doet dat in tegenstelling wat hij gewoonlijk tegen ons sprak niet in het Limburgs maar in het Nederlands. 'Voor de aanhang', verantwoordt hij die keuze.
Hij klinkt formeler dan ik van hem gewend ben. Het is zijn toespraakstem zoals ik die tijdens mijn Kweekschoolopleiding vaker hoorde.
Is de formele in Nederlandse taal sprekende stem zoveel anders dan de opgeslagen vocale herinnering?
De reactie varieerden van 'Ik herken de stem niet' van 'Dat is niet de stem van papa' tot 'Dat is papa niet!'. Die reacties brachten me in verwarring. Ik luisterde nogmaals. Nu met de vraag wat er in die stem is dat sommigen hem niet herkenden.
Ik had hem terug, maar anderen lukten het niet.

Ted van Lieshout heeft in zijn bundel 'Begin een torentje van niets' het gedicht 'Cassette' opgenomen.
Het gaat zo:

Ik vond cassettebandjes in een doos op zolder
en wilde weten of er nog iets moois op stond.
Toen hoorde ik ineens de stem van mijn vader,
alsof de woorden kwamen uit zijn mond.

Hij zong een liedje over edelweiss en alpen;
ik denk dat hij het zomaar zelf verzonnen heeft
Ik zat verstard en luisterde geschrokken
omdat vader al sinds jaren niet meer leeft.

Tot nu toe had ik enkel maar een boek met foto's
en ook een envelop waarop zijn handschrift staat.
Ik ben verbaasd dat een cassette heeft onthouden
dat hij ademhaalde, zong en heeft gepraat.

Zijn stem was het eerste dat ik ben vergeten
en toch herken ik hem bij elk gezongen woord.
Het valt me op dat hij een heel klein beetje sliste.
Toch gek, dat heb ik toen hij leefde nooit gehoord.

Toen ik dit gedicht las, begreep ik mijn vragen ook al heb ik geen antwoorden.