Maar Fred, de eigenaar van antiquariaat Moolendijk - "meer dan 100.000 boeken"- vroeg dat nooit. Hij wist dat de bezoeker wilde snuffelen, ontdekken, vinden wat hij nog niet wist dat hij het zocht.
De zuivere vorm van serendipiteit.
Als je langer dan een kwartier bezig was, kwam hij vragen of je koffie wilde. Die dronk je aan een tafel met de stapels onlangs ingekochte boeken.
Om een gespreksonderwerp zat de eigenaar en de andere gasten zat je nooit verlegen. De tafel lag vol met vragen.
Voor de laatste vraag, de vraag naar de prijs keek Fred achterin. Daar had hij ooit een prijs met potlood ingekrabbeld. Nooit betaalden we de volle prijs. De laatste maanden werd het bedrag gehalveerd en verder.
Hij moest van zijn boekenberg af. Per 1 februari zou hij ermee stoppen. De huurprijs te hoog, de inkomsten te laag en och, hij was de jongste niet meer.
Zijn vrouw Nel suggereerde dat enkel de eerste twee argumenten het besluit schraagden. Dat van die leeftijd was erbij gehaald. Hij zou nooit stoppen met de handel in boeken.
Nee, het was het internet dat hen de das omdeed.
Ze hadden zich er lang tegen verzet, maar gingen nu ook over met de verkoop via het net. Dat loonde vanwege de portokosten echter enkel bij het duurdere boek. Voor het grabbelwerk was de klant voortaan aangewezen op de kringloopwinkel.
Een paar dagen geleden was ik op bezoek in het besef dat dit de laatste keer zou zijn.
Ze waren volop bezig met de ontruiming. De tweede container met 7,5 ton aan boeken werd gesloten, op weg naar de handel in oud papier. Elk van die duizenden boeken met een potloodje geprijsd.
Binnen trof ik Nel. Ze riep naar boven. Ik vroeg of ik een foto mocht maken.
Uit een stapel, bedoeld voor de volgende container nam ik een boekje.
'De laatste', zei ik. 'Wat vraag je ervoor?'
Hij grinnikte.
Toen ik hem even erna een hand gaf zag ik in zijn ogen wat ik voelde.
Met Patrick Modiano's In het café van de verloren jeugd in de hand verliet ik het pand.
Mijn snuffelparadijs lag voorgoed achter me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten