Het thema voor dit jaar was Armoede onder de titel 'Is maatschappelijke participatie voor iedereen betaalbaar?'
Het organiserende groepje bestond uit drie personen.
De voorbereidingen kende talloze tegenvallers, zoals ziekten, niet-beschikbare accommodatie, terugtrekkende dagvoorzitter, te hoge kosten voor de keynote spreker en ga zo maar door.
De tegenvallers en gaten dichtte ik - zeer tegen mijn gewoonte in - door steeds meer in eigen hand te nemen.
En voordat ik het in de gaten had, zag ik tegen de dag op, daar, waar ik voorheen altijd een feestelijk voorgevoel bij had gehad.
Zelfs het min of meer in mijn maag gesplitste dagvoorzitterschap lag me niet lekker.
Gevolg: vanmorgen vroeg wakker. Had ik alles klaarliggen?
Laptop, fototoestel, conferentiemappen, banners, folders, attenties voor de inleiders etc.
Omdat Frans één van ons organiserende trio bij de voorbereiding vanwege ernstige ziekte van zijn vrouw zich niet voldoende had kunnen verdiepen in het onderwerp, zou hij zich enkel bezig houden met het maken van foto's, die op het einde van de conferentie, bij aanvang van het afsluitend debat, in een diashow vertoond zouden worden.
Omdat dit vorig jaar wegens technische problemen niet was gelukt, had ik afgelopen dagen alles drie keer gecontroleerd. Het kon niet meer mis gaan: we konden de foto's direct inladen en projecteren met een stemmig muziekje als achtergrond.
De opening verliep goed. Langzaam kwam ik in de rol van gastheer, een rol, die ik vroeger
Frans maakte de mooiste opnamen.
Om 16.15 uur zouden we samen de foto's inladen.
16.16 uur: ik kom erachter dat ik het verbindingskabeltjekabeltje thuis heb laten liggen.
16.17 uur: we besluiten Riny te bellen, maar we hebben beiden onze mobiel thuis gelaten
16.18 uur: ik hol naar de receptie en bel het thuisnummer. Geen gehoor.
16.18 uur: ik vind R's mobielnummer en probeer dit vergeefs. Ik kan wel een boodschap achter laten
16.19 uur: Frans troost me.
16,30 uur.
Bij het begin van de afsluiting beken ik de zaal dat Murphy heeft toegeslagen. 'En het zijn nog wel zo'n prachtige foto's!'
Frans gaat ijverig door met het schieten van plaatjes. Ik hoor het geklik als we de post-its doornemen met vragen en opmerkingen. Ik probeer me te concentreren op wat wel goed gaat.
Op het einde komt Frans naar me toe, legt me uit hoe we met We Transfer de congresgangers alsnog de foto's kunnen laten zien.
We zeggen dit toe aan de aanwezigen.
"En naar één foto moet je even kijken. Heb ik het goed dat je je door een kabeltje bijna liet nekken...?"
Ik heb het kabeltje alvast in mijn laptop tas gedaan.
Voor volgend jaar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten