Op bezoek bij de Fontys Hogeschool van de Kunsten zag ik vanaf de loopbrug studenten bezig hun lijf in allerlei bochten wringen nauwkeurig gadegeslagen door docent en studenten en vooral zichzelf. Dat laatste via de gigantisch wandspiegels.
Droogstoppel dacht enkel wat is hier het HBO niveau.
En ook of dat allemaal niet zeer deed.
Als ze allemaal door elkaar gingen lopen en springen wachtte ik - meestal vergeefs - op een botsing. Het was HBO niveau, men ontweek elkaar op sierlijke wijze.
De jongens droegen of vingen de meisjes. Lang durfde ik nooit te kijken, bang om bekeken te worden, met meningen en opvattingen daarbij.
Nu heb ik kleindochters en is mijn belevingswereld veranderd en verandert nog steeds. Ik weet inmiddels het een en ander van paard en manege. Daar is sinds kort ballet aan toegevoegd.
Zoë had het oma gevraagd om naar de openbare les te komen kijken. Die had 'natuurlijk' geantwoord en daaraan toegevoegd dat opa dat ook heel leuk zou vinden.
Met een zo geïnteresseerd mogelijke blik, die ik achter mijn fototoestel tot ontspanning kon brengen zou ik oma's gelijk bewijzen.
Alles wordt anders als het dichtbij komt.
Tussen allemaal Zoë-meisjes - haren in knot of vlecht, gehuld in tutu en gezichtjes strak van de spanning - stond daar onze kleindochter.
Alles werd ontroerend.
Dat heb ik geprobeerd vast te leggen met de camera. Nu ik de beelden terug zie moet ik constateren dat het me niet is gelukt. Wat mis ging, ging mis. Steeds te laat, dan zwaaiden er ongewenste ledematen voor de lens maar het meest hinderlijke van al was die spiegel.
Daarop was het te zien.
Voor de ballerinaatjes in spé.
Ik keek naar hun spiegelbeeld, zag ik mezelf als een zak krakende botten.
gezichtjes strak van de spanning...
Links Zoë
Geen opmerkingen:
Een reactie posten