Het attribueren van verlangen

We zitten weer in de jaarlijkse kleinkinderloze fase, de vakanties met hun ouders, een fase die - eveneens jaarlijks - vooraf gegaan wordt met logeerpartijtjes.
En dat allemaal zolang het duurt.

Er komt een tijd dat aan het logeren bij grootouders weinig te genieten valt, zoals ook de ouders voor vrienden worden ingeruild om vakantie te vieren.
Om het moment dat ze niet meer bij opa en oma willen logeren zover mogelijk uit te stellen zorgen we ervoor dat de logeerpartijtje een feest zijn.
We oriënteren ons op de lokale evenementen, bespreken de mogelijkheden en maken een voorlopige planning.
Om vervolgens erachter te komen dat daar meestal niets van komt.

Ze worden door de ouders gebracht, rolkoffer aan de hand. Daarin zit hún programma: het laatste speelgoed en natuurlijk de I pad.
De instructie van de ouders begrijpen we, vallen hen bij: 'niet meer dan een uur per dag op de I pad', gelimiteerd zoals dat voorheen voor het t.v. kijken gold.
Maar, realiseren we ons achteraf, van hun programma komt meestal ook weinig terecht.
Dit jaar was onze tuin het speelpaleis met nieuwe mogelijkheden en belangstelling.

Het kleine vijvertje waarover een boogbruggetje loopt bleek vol met kikkervisjes te zitten. Uren hebben ze als geduldige jagers de visjes gevangen, in potjes gestopt en op het einde van de dag weer terug gezet.

De concentratie nodig voor de jacht is groot, de fotograaf wordt nu eens niet opgemerkt. Gekke bekken blijven achterwege.

En ons oudste kleinkind Luca, bijna tien, gaf, toen hij mij in de groentetuin hielp bij het plukken van de bonen, te kennen, dat hij ook graag een eigen tuin wilde hebben. Het katapulteerde me naar mijn eigen jeugd, mijn vraag aan mijn vader en hoe trots ik op mijn eerste eigen radijsjes was.

Samen hebben we een Luca-hoekje afgezet. Met oma kocht hij zaad. 

Of dat allemaal tot volle wasdom zal komen is een vraag. Het seizoen is al ver gevorderd.

'Dat zien we wel opa als ik de volgende keer weer hier ben'.

Kijk, dat is mooi meegenomen. 

Het verlangen naar opa en oma met attributen warm te houden.

Luca, als je in Marbella mijn blog bekijkt, moet je deze foto vergroten en dan zie je dat vooral de radijs er prima bijstaat!