Van een haas wordt verwacht dat hij voorop lopend tempo maakt om na verloop van tijd uit de race te stappen, waarna de favorieten strijden om de overwinning.
Dit keer liep de haas door en won.
Pheliene en Zoë hadden die ochtend samen met papa David de vijf kilometer gelopen, waarna David 's middags nog de halve marathon afwerkte.
Met Thomas volgde ik op Brabantnet Teevee dit jaarlijkse Eindhovense ren-je-rot-feestje.
Behalve van de haas die er vandoor ging, genoten we weer van de antwoorden op de vaste vraag van op de finishlijn staande verslaggeefster.
"Was het zwaar?"
Nooit de vraag 'Waarom doe je dit in godsnaam?',
De antwoorden variëren. Soms monden ze uit in een emotionele bekentenis.
Dat ze het deden voor een onlangs overleden geliefde.
Dat ze met het geloop geld ophaalden voor de bestrijding van ziekten.
Of om zichzelf te bewijzen, het bewijs van leven.
Van 1961 tot 1964 -van mijn 15de tot mijn 18de jaar - was ik lid van de PSV atletiekclub, die trainde op de sintelbaan rondom het voetbalveld van Eindhoven. Mijn toenmalig vriendinnetje Marijke B.had me daartoe overgehaald.
De langste afstand voor B-junioren op de baan was 600 meter. Vanaf 16 jaar bij de A junioren was dat 1500 meter.
Liever liep ik de wat langere boslopen, die veelal in de winterperiode werden gelopen.
Marijke was goed in speerwerpen en wilde dat ik dat ook zou gaan doen. We oefenden in een bospad tegenover hun huis. Mijn ouders vonden het niet goed dat ik met een protestant meisje zou gaan trouwen. Ik zei dat we alleen met de speer wierpen. Dat kon geen kwaad, volgens mijn licht verlichte ouders.
Mijn moeder waarschuwde me om voorzichtig te zijn met die scherpe speerpunt.
Soms schreef de krant over de wedstrijden. Daarbij stond ook wel eens mijn naam. Ik knipte het artikel uit en onderstreepte wat over mij ging. Marijke maakte een map met op de omslag een loper, een voetballer en een tennisser. Ik borg er de parafernalia in op .
Die map heb ik vandaag weer eens open gemaakt
en de artikelen gelezen
Het ademt weinig vreugde uit, evenals de foto's van mijn geloop in die tijd
In 1964 ging Marijke steeds vaker speerwerpen met Henk v. G., een echte werper, die sportleraar zou worden en met Marijke trouwde. Zouden ze kinderen hebben die erg goed zijn in speerwerpen? Daar moet ik Mendel en Google eens over raadplegen.
Als derde wiel aan de wagen koos ik voor het hazenpad, verliet PSV en ging hockeyen.
Die sport stond niet op de kaft van Marijkes mapje verbeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten