Rusland heeft het niet zo op onderzoek en waarheidsvinding.
Waarheid is een politieke zaak..
Rusland creëert haar eigen waarheid.
Rusland heeft onderzoekers gekend. Let op het voltooid deelwoord.
Galina Starovojtova, onderzoekster naar olie-voor-voedselscharrelaars in Leningrad, vermoord in 1998.
Sergej Joesjenkov en Joeri Sjitsjekotsjichin, onderzoekers naar de flatexplosies, 'gestorven' in 2003.
Paul Klebnikov en Anna Politkovskaja, onderzoekers naar witwaspraktijken in de Kaukasus, gedood in 2004 en 2006.
Drie Kremlin-critici kwamen in 2009 om het leven.
Stanislav Markelov en Natalia Estemirova, mensenrechtenactvisten: op straat vermoord.
De jurist Sergej Magnitski, onderzoek naar politiefraude, stierf door verwaarlozing in de gevangenis.
De meest brutale moord was die in begin 2015 op Boris Nemtsov onder het toeziend oog van de Kremlin-camera's
Hoe ik dat weet?
Het staat op pagina 223 van het beste boek dat ik tot nu toe over Poetins Rusland las: "De wraak van Poetin" van Hubert Smeets.
De auteur gaat verder dan het beschrijven van wantoestanden.
Hij werkt Ruslands positie en haar verhoudingen met andere landen uit vanuit de visie, dat er een breuk bestaat tussen landen die burgers zien als onderdanen of als staatsburgers.
Er steken tientallen post-its uit mijn boek, bladzijdes met glasheldere beschrijvingen en analyses.
Dit boek lezen zou een verplichte voorwaarde moeten zijn geweest om mee te mogen stemmen aan het referendum over het associatieverdrag met de Oekraïne.
Het verscheen daarvoor te laat.
Maar of tegenstanders van het verdrag hun standpunt zouden wijzigen, is maar de vraag.
Je gelooft wat je het beste uitkomt.
Zo is iedereen zijn eigen Rusland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten