Ze hadden niet voor de buitenlandse reis gekozen noch voor een viering in kleine kring; ze kozen voor een feest voor alle neven en nichten en vrienden.
Voor neven en nichten bood dit feest de mogelijkheid, naar hun eigen zeggen, elkaar eens te treffen anders dan bij begrafenis of crematie.
Rond de negentig familieleden kwamen opdraven en daarnaast nog dertig vrienden.
De bekende ingrediënten: slide show, toespraken, drank, buffet en de groepsfoto.
Het duurde een poosje voordat de fotograaf - neef Rob - alle negentig familieleden bij elkaar had getrommeld en geplaatst.
Van bovenaf keken de vrienden toe. Voor dit onderdeel waren ze buitengesloten.
Het jubilerende echtpaar opende vervolgens het buffet onder dank van de grote opkomst. Hij las dat van papier, dus hij was op de hoogte van de grote vooraf gepeilde belangstelling.
In de lange rij wachtend op de beurt om op te scheppen werd het geheugen op de proef gesteld. Wie is wie ook weer.
Bij een misser werd gewezen op de veranderlijkheid van het gezicht en hoe lang het ook weer was geleden.
Onze Limburgse familie is niet zo van toespraakjes noch van stukjes. Liever zit men aan de toog in een tweegesprek.
Onder de vrienden was wel behoefte van het woord. Vriend F.v.H. nam het. Als oud priester kon hij het preken niet laten, zei hij.
Ons wachtte een stichtelijk praatje.
Over familie versus vrienden, daar wilde hij het gaarne eens over hebben. Familie is oud-testamentisch, zo van 'eigen volk eerst', beweerde de afgezwaaide gezant van Jezus.
(De neven en nichten zijn inmiddels bezadigd, wat ooit anders was. Ze zaten wat voor zich uit te staren, een enkeling knikkebolde, een ander kon zijn commentaar niet voor zich houden houden, fluisterde het zachtjes in mijn oren.)
Neem de nieuw-testamentische vriendschap, waarvan het kenmerk trouw is, trouw niet omdat het is beloofd, maar bestaat als deugd. Enzovoorts, enzovoorts.
Inclusie en exclusie, daar zijn gelovigen in gepokt en gemazeld.
Was hij verbolgen dat ie niet op de foto had gemogen?
Ik had een vriendin, die werd mijn vrouw.
Zij behoort tot mijn familie, is nog steeds mijn kameraad.
Bij de familieleden is niet altijd sprake van die combinatie.
Van familie kom je niet af, van vrienden wel.
Niet uit ontrouw, maar omdat de wegen zich scheidden.
De inspiratie te klein, de afstand te groot.
Bij familie is verwijdering doorgaans te weinig om elkaar te ontlopen.
Soms is daar een dodelijke mix van karakter en futiliteit voor nodig.
Je ontloopt, maar de band blijft.
Bij vertrek gaf ik Abraham de hand, kuste Sarah.
In plaats van 'Shalom' zei ik 'Tot een volgende keer'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten