Familieweekend 20 - 22 januari

Het had kunnen zijn.
Zeldzaam, maar ze bestaan.
Echtparen van 100 jaar.
Mijn ouders verbleven dan in huize De Schemering of Eind Goed, Al Goed en ik ging er geregeld op bezoek.

Zoals vandaag om hen te vertellen dat we weer van een prachtig familieweekend hebben genoten. Ik herinner ze eraan dat dit al sinds 1994 een jaarlijkse traditie is. (Ze zijn een beetje vergeetachtig)
Dat Mat en Nelleke er dit jaar niet bij waren wisten ze. Ze zijn in Australië bij hun zoon en zijn gezin.

'We waren dit keer met elven, een even kleine en zelfde groep als in Rotterdam drie jaar geleden' vertel ik.
'En had neef Sander weer een mooi hotelarrangement geregeld?'
'In het NH Hotel Den Haag was de hoogste verdieping voor ons gereserveerd inclusief de daar gelegen huiskamer met een fantastisch uitzicht.
Wacht, ik zal jullie wat foto's laten zien.'

     

Dit is een foto genomen vanuit de huiskamer.

Dit is in Scheveningen op zondagmorgen. Op de achtergrond De Pier.

We begonnen het weekend op vrijdagmiddag. De mannen bezochten het Louwman automuseum, de vrouwen genoten van een beauty-behandeling.

Zaterdagochtend in het Museon, een tentoonstelling over illusies

In het GEM, het Gemeentelijk museum was o.a. de collectie kleding van Audrey Hepburn te bewonderen. Dat rose jasje is van Riny.

De zaterdagavond noemen we de familieavond. Dan worden oude films vertoond, spelletjes gespeeld, een K.U.F. (Ken Uw Familie) quiz gehouden en geschiedenis geschreven. Dit jaar hebben we onze geschiedenissen uitgewisseld van de jaren 1970 - 1974. Een verslag ervan wordt bijgeschreven op het blog creemersgeschiedenis.blogspot.nl 

Hierboven zie je een van de twee groepen de familiefoto puzzel leggen. 

Ze zijn heel geconcentreerd bezig, want ze willen winnen om zo als eersten een prijs te mogen kiezen.

En hier - op de familievlag - de meegebrachte cadeaus geëtaleerd.

Vooraf had ieder voor zich een lijstje opgemaakt met drie meest gewenste cadeaus. Het was bijzonder om te zien dat ieder een cadeau van zijn/haar lijst kon afnemen. 

Ik zie dat mijn ouders moe zijn. Dus kus ik ze zacht op hun voorhoofd en vertrek.

Democratie

Het Oekraïne-referendum, de Brexit en de uitverkiezing van Trump hebben velen aan het twijfelen gebracht of de democratie de beste staatsvorm is.

Ik behoorde tot de periferie van deze vertwijfelde groep, was nog niet klaar met de afronding van mijn angst en verbijstering die was ontstaan na deze onvoorziene chaotische ontwikkeling.
Om te begrijpen, zocht ik naar parallellen tussen 1933 en 2016 - vond overeenkomsten en verschillen- ; probeerde de werking van het populisme en nationalisme te vatten en nam mijn toevlucht tot een dagelijkse douche in het kloeke werk van Karl Popper: De open samenleving en haar vijanden.
Het hielp allemaal bitter weinig. Ik vond niet wat ik nodig had.

Totdat ik via De Groene Amsterdammer van 12 januari op de opvattingen van Jason Brennan stuitte in zijn  Against Democracy, waarin hij betoogt het volk vooral geen invloed te gunnen.
Brennan maakt onderscheid tussen drie groeperingen in het volk te weten de Hobbits, de Hooligans en de Vulcans.
De eersten zijn apathisch en onwetend, de tweeden hebben hun stokpaardjes, waarvoor ze allerlei weetjes en feitjes verzamelen om die  te staven en de derden, die over politiek denken op wetenschappelijke en rationele wijze en hun mening baseren op de sociale wetenschappen en de filosofie.
Je raadt het al, die laatsten lezen bijvoorbeeld Popper.
Die laatsten zouden slagen voor een stembewijs naar analogie van het rijbewijs en mogen hun stem uitbrengen.
Dit leidt tot een epistocratie, de macht aan kennis.
Klinkt aardig.
Maar...

In het artikel Hobbits en Hooligans van Casper Thomas in de Groene Amsterdammer-serie Weg met het democratisch denken wordt aannemelijk gemaakt dat de benadering van Brennan over het hoofd ziet dat politiek niet alleen om rationele beslissingen gaat maar vooral over waarden, die zich voornamelijk nestelen in de emoties.
Populisten weten de locaties van de voornamelijk negatieve en uitsluitende waarden te vinden in hun een-dimensionale one-liners.
Ben ik terug bij af?

Nee, ik ben gewezen op het zoeken naar perspectieven, die niet liggen in de aanpak van het democratisch systeem, maar op de vraag hoe we het genuanceerde, wetenschappelijk denken terugwinnen in ons dagelijks leven.

Een collectieve cognitieve therapie, die verbanden legt van de ratio naar de emoties en terug kan daarbij helpen.

Agenda

Het is donderdag als ik deze blogtekst schrijf.
Normaal doe ik dat op woensdag.
Dat staat vast in mijn weekplanning.
Als ik daarvan afwijk is er een reden.
Vaak een, die ik niet had voorzien.

Deze keer is het mijn volle agenda.
Ik had gisteren gewoonweg geen tijd.
Zo'n argument hoor ik vaker van pensionada's.
Ik vind dat altijd een beetje koket.
Zie mij eens druk zijn.

Om mij te verantwoorden laat ik mijn agenda zien.

Onze agenda ligt op het bureau in de kamer naast de telefoon. Soms neem ik hem naar boven waar de computer staat. Via mails word ik gevraagd data te reserveren. Voor één vergadering of werkbezoek moeten soms vijf of meerdere dagdelen worden gereserveerd.Vooral gemeenteambtenaren spelen op safe. Ze zeggen niet dan en dan, maar bieden aan om alle planningswensen van de deelnemers aan elkaar te knopen. Dat gaat meestal fout en komen er extra data en reserveringen.

De oude man in mij voelt zich met zo'n volgelopen agenda belangrijk. Ik heb een volle agenda, dus ik besta (nog).
Nog staat er tussen haakjes.
Dat is om een reden.
Die reden is de agenda uit 1981 van mijn vader.
De leren Succes-agenda werd jaarlijks gevuld.
Mijn vader stierf op 5 januari van dat jaar.
In zijn agenda stonden hier en daar planningen.
Allemaal na 5 januari.
Als ik die agenda doorblader overvalt me een gevoel alsof ik in een mysterieus gebied dwaal. Het bestaat en tegelijkertijd is het opgelost.

Soms blader ik in mijn (volle) agenda en vraag ik me af wanneer ik het mysterieuze land bereik.

Een punt voor Rob en Claudia

Ik was benieuwd of Rob Scheepers in zijn nieuwjaarsconference 'Uitgescheept' van het rampjaar 2016 chocolade kon maken.

Thomas had met zijn vriendengroep kaartjes weten te bemachtigen voor het optreden op dinsdag 27 december in De Hofnar, het theater ter plaatse. De cabaretier uit Sterksel heeft bij Thomas (en zijn vrienden) in de klas op Weredi gezeten. Vandaar die grote belangstelling.

Ik was eerder al eens met Thomas naar een uitvoering - ik meen met de titel 'Opgescheept' - van Rob Scheepers geweest.
Begonnen als tonproater en begaafd one-liner specialist heeft hij zich de laatste jaren op het grote podium gehesen.  Zijn optreden was twee jaar geleden een aaneenrijging van moppen geweest, weliswaar verteld op een aanstekelijke manier. Dat wel. Maar zoals dat gaat met teveel, je krijgt er na verloop van tijd genoeg van. En dan is een mop teveel maar moeilijk te pruimen.

2016 leek me niet bepaald een jaar voor moppen en goede bakken.
Maar Thomas was verhinderd, je krijgt zijn kaartje, dus ga je.
Gewapend met een dosis scepsis en een lage verwachting kon het enkel meevallen.
En dat deed het.
Zijn interactie en improvisatie met het publiek, zittend op de eerste rij was hilarisch, snel en scherp. Zijn performance is duidelijk verbeterd, zichtbaar bijvoorbeeld in het traag op gang gebracht eerbetoon aan ons ontvallen popgrootheden.
Dat hij geen geweldige zanger is vangt hij op door een ontwapende houding, die werkt als een vergeving vragend excuus.
Hij was de show trouwens gestart met een verklaring, een excuus. Dat hij het over veel kwesties niet zou hebben.
Zo zou hij de dood en de politiek nagenoeg onbesproken laten.
Wat overbleef was het gewone leven met zijn eindejaarslijstjes en klein gedoe.

Toen Thomas de volgende dag naar mijn bevindigen vragend tot slot vroeg om een eindcijfer te geven, gaf ik een 7.
Maar toen had ik de eindejaarsconference van Claudia de Breij nog niet gezien.
Briljant, weergaloos, ontroerend, geestig en vaak o zo waar en troostend.
Wat voor punt moet je daar voor geven?
Of het cijfer van Rob S. omlaag tot een 6 en kan ik me scharen achter de Volkskrant-waardering van 8, 5 of ik geef haar een 9,5!

En waarom dan geen 10, zeikerd?
Omdat je die nog nooit hebt gegeven?
Of om dat smoesje dat alleen God zoiets verdiend, een God, die al lang niet meer voor je bestaat?
Of is het de angst om door je knieën te gaan zitten voor deze magistrale prestatie en een nieuwe afgod te eren?

Ik ben te oud voor een idool; wil Claudia echter in het begin van dit jaar 2017 graag dragen op mijn schild.