Paasritueel

In de aanloop naar Pasen, de feestdag waarop we de kleinkinderen traditiegetrouw paaseieren in onze tuin laten zoeken, hadden we ons afgevraagd of ze daar inmiddels niet te oud voor waren, zeker nu alleen de kinderen van Thomas en Femke zouden komen, die zonder de andere drie erbij gewoonlijk nogal staan op hun groei in zelfstandigheid.

We hadden overwogen om de rollen om te keren en hen de rol van paashaas te geven.
Direct bij het openen van de voordeur kregen we van hen de mededeling dat, jawel, zij de eieren zouden verstoppen.

Ze hadden in kleurige zilverpapieren verpakking chocolade dieren en eieren meegebracht.
In onze keuken lagen hardgekookte gekleurde uitloopeieren te wachten op verdere decoratie, een taak die de paashazen nauwgezet voor hun rekening namen.
Natuurlijk mochten we ze tijdens hun werkzaamheden niet storen.

Het zoeken kon enige tijd later starten.
De spelregels werden aan ons uitgelegd, waarbij ik een spiegel kreeg voorgehouden, hoe ik die rol in de afgelopen jaren vervuld had: uitgebreid en ingewikkeld. Niet zomaar zoeken, maar met de nodige voorwaarden.

Er lagen, zo werd ons voorgehouden twintig eieren genummerd her en der, die we in volgorde mochten oppakken. Dus eerst ei 1 enzovoorts. We protesteerden. Een ei te laten liggen omdat er een verkeerd nummertje op staat zouden we niet kunnen opbrengen.
We kregen daarop te horen dat dit nu eenmaal de regels waren en dat zij zich voorgaande jaren ook aan heel wat moeilijk opdrachten hadden moeten houden.

Er volgden nog meer regels, wedstrijdelementen, verplichte pauzes, wat leidde tot een merkwaardige mix van competitie, gehoorzaamheid en beheersing.
Hadden ze mijn regels in het verleden ook zo ervaren?

Toen eindelijk de gehele buit geacht werd binnen te zijn gehaald - ik vind echter her en der in de tuin nu nog een verloren eitje - kon ik het niet nalaten hen uit te nodigen om twee chocolade hazen te zoeken, verstopt met een moeilijkheidsgraad verre boven hun leeftijd. Met de hen bekende warm/koud hulplijnen zouden ze zich kunnen laten helpen.

In een verre hoek, verstopt in twee oude kruiken werden ze gevonden.
De spelleiders van even ervoor waren weer de vermaakten van voorheen.

Femke wilde als afsluiting een foto van ons tussen de tulpen. 

De knoppen leken in de lucht bungelende paaseieren.

De evaluatie.

Ze vonden het verstoppen leuker dan het zoeken.

Voor de komende jaren weten we onze rol.

Onze dank gaat verder uit naar onze  speciale hulplijn: speurhond Flint.