Vandaag laat ze alweer als lentesneeuw haar pracht los om als een gewone doorsnee boom de zomer in te gaan. In de herfst zal ze nogmaals enkele dagen aandacht vragen voor haar vuurrode bladeren voordat die zullen bruinen, verdorren en afvallen.
Het was tevens de week waarin op eenzelfde dag - 4 april - Thomas 42 en Femke 40 jaar werden. Dat vierden we in restaurant SEC in Oisterwijk met een diner, waarin tussen de gangen door Luca zijn ouders toesprak met een evaluatie van hun opvoedingsstijl: Thomas een beetje streng, 'maar dat is juist goed' en Femke toegeeflijker 'en dat is ook goed' oordeelde hij met instemming van zijn zusje. Hierna speelde hij in een eerste optreden op zijn gitaar 'Lang zullen ze leven', dat we langzaam, heel langzaam mee konden zingen.
Applaus was zijn deel.
Enkele dagen geleden had ik mijn kleinzoon met zijn vriendje Samuel geobserveerd ijverig werkend aan hun steeds verder uitdijende hut SALU (SAmuel en LUca) op Roestdael.
Ik was daar om Femke en Thomas mee te helpen om het huisje van buiten te schilderen in een stoer en strak antraciet-zwart.
Het viel me weer eens op dat ik bij mijn kleinzonen gedrag zie dat me terugvoert naar mijn eigen jeugd. Was het bij mijn zonen vooral hun kenmerken die ons bewust maakten dat we het leven doorgaven, bij mijn kleinkinderen valt me vooral een doorgeven van gedragingen en cultuur op.
'Zo deed ik het ooit ook' en werp me 60 jaren terug in de tijd.
Een hut bouwen doe je met een vriend. Het is een proces waarin je experimenteert en dat vraagt geduld, vertrouwen en gelijkgestemdheid.
Tijdens het eentonige verven dacht ik aan Toni Brouns, Joke Niesten, René van den Hurk en Fransje Bloemen. In duo's hebben we gewerkt aan boomhutten en hutten onder de grond met zeer geheime ingangen.
Zouden ze ook opa zijn?
Zouden ze terugdenken aan Corke, de dromer met de immer openstaande mond?
Zouden ze hun kleinzoon zeggen dat ze ooit ook zo'n hut hadden gebouwd samen met een vriend?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten