Vroeger hadden we een O.V. kaart met vrije keuzedagen, zeven dagen per jaar gratis rijden met de trein. Voor elke twee maanden een kaartje en een kaart die het gehele jaar inwisselbaar is.
Het dwong ons, kruideniers, tenminste elke twee maanden een bestemming te zoeken. Want een kaartje laten verlopen is ronduit zonde.
Na enige jaren hadden we opgezegd met de 'het is zo verplichtend en als je echt iets wil ga je toch wel' drogreden.
We besloten dit voorjaar weer eens een O.V. met keuzedagen te nemen.
De eerste keuzedag zou 10 juli verlopen.
Zonde.
Dus besloten we naar Amsterdam af te reizen. Wat we er gingen zoeken zouden we in de trein bespreken.
De meeste voldoening van een dagje-uit levert was de ervaring een combinatie cultuur en shoppen op.
Het eerste samen, het tweede gesplitst.
De keuze voor cultuur wordt opgezocht op internet. met als zoekvraag welk museum heeft de interessantste tentoonstellingen.
Het werd het Stedelijk Museum met onder andere selectie uit eigen collectie en Rieneke Dijkstra, een ode.
Vooral Rieneke Dijkstra bleek een voltreffer.
Fotografe Rieneke Dijkstra (Sittard, 2 juni 1959) was ons bekend van haar strandfoto's met adolescenten.
Die portretten hebben een bijzondere aantrekkingskracht. De sfeer die ze oproepen is van de vijftiger jaren, wat veroorzaakt wordt doordat de geportretteerden in een soort verbazing recht de camera inkijken en daarbij zelden lachen.
Nieuw was een aantal video's, zoals die van een Russisch balletmeisje, dat tijdens haar oefening voortdurend in commando Russisch door haar onzichtbare moeder (?) wordt toegesproken. Ze blijft volhouden met een voor de kijker onbegrijpelijke gedrevenheid.
In een aparte met wit hoogpolig tapijt beklede ruimte, die enkel zonder schoenen betreden mocht worden zagen we een tweeluik van op muziek bewegende jongeren. Alleen dansend spat de verveling ervan af; bij de zwoele vrijages druipt de wellust en het experiment van het filmdoek.
Synchroon getoond vormen ze een merkwaardige dialoog van verveling en verkenning.
Riny links op de voorgrond.
De tentoonstelling draagt de titel, Rieneke Dijkstra, een ode , omdat de fotografe onlangs de hoogste internationale onderscheiding voor haar oeuvre ontving, de Hasselblad Award.
Voor een invulling van het tweede deel van een bezoek aan Amsterdam hoef ik nooit na te denken. Het is steevast antiquariaat Kok op de Damstraat.
Of daar in de buurt ook shopmogelijkheden voor haar waren had Riny gevraagd. Ze bedoelt kledingzaken.
Eigenlijk had ik nooit goed rond gekeken op de Damstraat. Dus zei ik weinig overtuigd 'Ik geloof van wel' en dus liep ze met me mee.
Amsterdam was gevuld met heel veel toeristen. En het was warm. Velen bewogen zich voort met hulp- en verlengstukken zoals rollators, kinderwagens en scootmobielen. De doorstroom was die van Schiphol in het voorjaar.
Ik claimde een half uur voor mijn boekenzoek.
Na een kwartier stond Riny naast me. Er liggen rondom Kok enkel coffeeshops, meldde ze, alsof ik die daar zelf had geopend.
De wandeling en dat kwartiertje waren genoeg om hevig te verlangen naar de Gaspeltuin.
Tien minuten later liepen we het station in, waar de trein naar het zuiden net vertrokken was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten