Dat thema is waarschijnlijk actueel geworden door de plaatsing van een AED, een Automatische Externe Defribrilator, in ons paviljoen.
De gesprekken voeren naar Nouri, wilsverklaring en de vraag hoe zo'n ding werkt.
Het geklungel rondom de eerste hulp bij Nouri is koren op de molen van de cynici. 'Als zo;n knaap er zo uit komt, hoe overleven wij ouderen zo'n behandeling dan met zo'n ding?'
(Cynici stellen vaak prikkelende vragen, maar meestal strooien ze hun cynisme rond in feiten en gebeurtenissen.)
Dan komen de verhalen van kasplantjes, die ze kennen, over de ballast van de zorg ervoor.
Nee, het wordt er niet vrolijker op daar aan tafel 1.
Zelfs de realist, die zich tussen de optimist en pessimist heeft genesteld brengt in dat slechts 10% van de ouderen boven de 70 hersteld uit een reanimatie komt.
De Cynicus: 'Waarom is dat ding dan hier geplaatst?'
De Waarnemer, die veelal zijn mond houdt, maar registreert om erover te schrijven reageert: 'Jij hebt zeker zo'n reanimeer-mij-niet speldje?'
Dat gaan hij allemaal regelen met verdere handleiding in een wilsverklaring.
De Realist stelt de vraag over de werking van de AED.
Verder dan dat er een stroomstoot door je lijf wordt gejast komen we vandaag niet.
Er wordt ook niet, wat altijd gebruikelijk is wanneer men een antwoord schuldig blijft, op de mobiele foons gegoogled.
De Realist: 'De buienradar zegt dat het is opgehouden met regenen.' en we stappen op voor de laatste negen.
Op de dag dat ik mijn wilsverklaring opmaak, krijg ik mijn diploma.
Bij mijn proeve had de instructeur mij de volgende casus voorgelegd. 'Je bent met je maat op de afslag van hole 6 en hij zakt in elkaar. Hij ademt niet meer. Laat zien hoe je handelt.'
Ik heb het geleerde toegepast in de hoop dat er in de flight achter me iemand is die binnen 6 minuten de AED kan halen.
De afslag van hole 6 ligt namelijk in de verste hoek van het terrein.
Mogelijk heeft mijn maat inmiddels het reanimeer-mij-niet speldje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten