Aan tafel 1, de tafel in ons clubhuis, waar onderwerpen als ziekte en dood worden besproken, hadden ze mijn verhaal over mijn laatste ziekenhuisbezoek niet geloofd.
Ik kon het natuurlijk niet bewijzen.
Meer dan volharden dat het me echt was overkomen kon ik niet.
Ik had er geen foto's van en was er een op het hoogtepunt genomen, dan had ik die niet getoond net zo min dat ik die hier gepubliceerd had.
Iemand anders had die foto moeten nemen, ik lag immers met afgezakte broek zo'n kwartier lang op een onderzoeksbed.
De assistente die me gezelschap bood, stond aan de verkeerde kant. Of was het de goede kant?
Maar laat ik vooraan beginnen.
Vanwege een inwendige aambei, die al twee dagen bloedde had ik naar de dokterspost gebeld met de vraag hoe lang zoiets mocht duren.
De verpleegkundige wist niet van een termijn en adviseerde een doktersbezoek.
Mijn huisarts had het snel gezien en gevoeld. Verwees me door naar een chirurg en vond dat mijn PSA waarde nodig gemeten moest worden. Mijn prostaat vond hij vergroot, iets wat ik al drie keer eerder na inwendig onderzoek van eerdere huisartsen had gehoord.
Enfin, PSA was binnen de marge. Nu de chirurg nog.
Enige dagen geleden kon ik eindelijk terecht.
Een jonge vrouw haalde me op in de wachtkamer.
Gelukkig zei ze meteen dat ze de assistente was.
De arts ontving me allervriendelijkst en wilde dieper kijken om te beoordelen of hij 'elastiekjes' zou moeten plaatsen. (Ik wist wat dat was. A. komt in de familie vaker voor)
Ik kon op mijn zij op het bed gaan liggen, broek omlaag, roos richting deur.
Assistente nam decent plaats aan mijn voorzijde.
Op dat moment ging de telefoon over.
Ik hoorde dat het om een belangrijk advies ging, een advies dat meer om het lijf had dan doen of niet doen.
De assistente begon maar met de excuses te maken en schetste de werkdruk, de verantwoordelijkheid, en beschreef de bijna fusie van ziekenhuizen in de regio.
Het adviesgesprek was nog niet ten einde nadat zij alle kwesties in en rondom het ziekenhuiswezen had doorgenomen.
Een ongemakkelijke stilte volgde.
Achter me hoorden we een enerzijds/anderzijds beschouwing.
Na een klein kwartier kon de schouwing eindelijk starten.
Met de elastiekjes wilde hij voorlopig wachten.
Ik kreeg een folder mee, waarin met tekeningen verlucht stond beschreven hoe je verantwoord poept.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten