Met veel plezier en instemming las ik het Volkskrantartikel van de hand van Bert Wagendorp in de zaterdagbijlage van 6 januari dat de titel draagt 'Hoog tijd voor de terugkeer van het optimisme'.
Wagendorp vraagt zich af hoe komt het dat in een land als Nederland, waar het goed leven is, waar de burger zichzelf een hoog cijfer geeft voor zijn geluksbeleving, het onbehagen zo groot is.
Met mij is het goed, maar met de wereld gaat het slecht.
Ik heb altijd een verklaring gezocht in de scheve standaard. Hoe beter je het hebt, hoe meer tijd en behoefte ontstaat om te mopperen. Bovendien worden mopperaars als kritische geesten beschouwd en dat wordt vele malen hoger geplaatst op de bewustzijnsschaal dan naïeve tevredenheid ofwel ten onzent de brabantse kontentheid.
Populistische politici als Wilders en Baudet hebben er alle belang bij om dat onbehagen aan te wakkeren, het bestaansrecht van hun partijen bestaat immers bij de gratie van ontevredenheid, betoogt Wagendorp.
In wezen vormt het pessimisme (en daarmee het populisme) de voedingsbodem van het onbehagen.
Ergo, optimisme zal ons bevrijden van het virus van populisme.
Sinds Lubachs persiflage op Wilders moeten we ook ter linker zijde de vraag stellen van "Hoe Dan?"
Wagedorp:
"Geef de pessimist hoop, perspectief, een idee, counter het onbehagen met een verhaal waarin de burger kan geloven. Wees concreet: stop de belastingbevoordeling van multinationals, kortwiek de luchtvaartlobby, stel heldere immigratiequota's vast, zet onderwijs bovenaan de lijst, zorg voor eerlijke inkomensverdeling, hervorm de welvaartsstaat, versimpel de zorg, hak het bureaucratische monster al zijn zeven koppen af, denk na over een nieuwe democratie."
Hij sluit met de volgende nieuwjaarswens af :
"Laat 2018 het jaar worden van een radicaal optimisme.'"
Nu nog de vraag beantwoorden: Ben ik wel een optimist?
De test met de halfvolle dan wel half lege fles voldoet niet, want het hangt er vanaf of er wijn of azijn in zit.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten