Ik lees graag romans.
De laatste tijd verschuift de samenstelling van mijn leesstapel steeds meer richting non fictie, in het bijzonder naar de geschiedenis van de twintigste eeuw.
Ook biografieën neem ik graag ter hand, vooral die van voor mij belangrijke en/of markante figuren.
Wat ik nauwelijks lees is de combinatie van beide, de roman en geschiedenis, de historische roman.
Daarin ben ik geen uitzondering.
Wie leest er nog de historische verhalen van Vestdijk of Haasse? Mogelijk komt er een kentering in de onderwaardering van de historische roman door de door critici alom ten onzent bejubelde historische romans van Jan van Aken en het succes van de jonge Duitse auteur Daniel Kehlmann met TIJL
In de Historische Roman wordt de geschiedenis aangelengd met fictie, zoals siroop met water. Voor mij moet de scheut historie stevig zijn.
Is de roman slecht geschreven, steek ik toch iets op van de historische feitjes.
Toevallig stuitte ik op het volgende boekje
Voor mijn eerste spreekbeurt in de derde klas van de lagere school dubde ik tussen de eersten die de Mount Everest beklommen Hillary/Tensing of Kaiser Wilhelm II.
Over beide onderwerpen had het jeugdblad Joechei mooi verhaald en mijn spreekbeurt panklaar gemaakt.
Het werd de bergbeklimming.
Nu stapt Der Kaiser na 65 jaar in de kringloopwinkel alweer mijn leven binnen.
Het is een prachtig boekje. De feiten zijn een beetje aangepast, wat in het nawoord door de auteur verantwoord wordt.
Waarom ben ik zo enthousiast?
Natuurlijk is de liefde tussen het Joodse dienstmeisje en de SS officier verwarrend aandoenlijk, de karakterisering van de slimme, onberekenbare, protserige jodenhater Wilhelm meesterlijk getypeerd, maar die ene bladzijde (116) waarin de bezoeker Heinrich Himmler bijna terloops tijdens het diner uit de doeken doet waarom en hoe Joodse kinderen, de 'onproductieven' (!) door de nazi's vermoord worden komt als een mokerslag aan.
Himmler is nooit in Huis Doorn geweest (wel Göring) en de keizer stierf niet in 1940, maar in 1941. Dat scheutje water was nodig voor de dramatiek en de vaart van het verhaal.
Maar de rest is geschiedenis.
En o ja de keizer hakte hout, veel hout, Zie onderstaande foto uit het boek "De keizer in beeld. De fotografie als PR-instrument,"
De keizer helemaal rechts. Kenmerkend is zijn linker arm, die 8 cm korter is dan zijn rechter.
Dat wist ik al toen ik 8 jaar was en vond het knap, dat ie desondanks bomen kon omhalen.
Nu zie ik hoe hij dat deed.
Ook de keizer was een manager.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten