De vraag luidt of terugkijkend op het leven er keuzes zijn gemaakt, die met de kennis van nu, anders zouden zijn genomen.
Natuurlijk heeft dergelijke evaluatie weinig zin, terugdraaien kan niet en er veel van opsteken voor de toekomst is ook niet echt aan de orde, zeker als de vraag zich toespitst of je opnieuw beginnend, hetzelfde beroep zou hebben gekozen.
Toch beantwoordde ik de vraag, zij het aarzelend, en zei dat ik psychiater had willen worden.
Zijn zoals Frida Klein, het hoofdpersonage in Nicci French' dagencyclus, dat zou ik als 72 jarige achteraf wel willen.
En een enkele keer iemand redden.
Een romantische keuze dus.
Thomas had gevraagd of ik met hem en Luca mee wilde gaan naar het spreekuur van psychiater B., die op grond van de bevindingen van een psychologisch onderzoek van Luca al dan niet Ritalin zou voorschrijven.
De grond hiervoor was de conclusie in de rapportage dat er sprake zou zijn van een matige vorm van ADHD met concentratieproblemen en overactief gedrag.
Voor Femke was meegaan te vermoeiend.
Thomas: En of ik tevens wat lectuur mee zou willen nemen.
Het boek over Epicurisme had hem goed gedaan.
Ik begreep wat hij bedoelde: vroeg om teksten, die houvast en troost bieden.
Mijn kasten langs struinend vulde ik de boekentas.
Naast De troost van de filosofie van Alain de Botton zat er nogal wat werk van psychiater-schrijvers in zoals dichtbundels van Vasalis, Rudger Kopland en Enquist en het tweede boekje van J.R.M. Maas 'Stenen hebben pijn', dat me ooit bij de ziekte en dood van mijn ouders jaren geleden troost had geboden.
B. bleek een ander type psychiater te zijn. Geen trooster, ook geen cynicus zoals Nederlands bekendste zielenknijper Sigmund.
Hij was een kloon van arts en patiënt.
Bij de start van het gesprek toonde hij zich de arts. Het dossier van Luca moest nog worden gelezen, waarmee de eerste vijf minuten in volkomen stilte voorbij tikten.
De ADHD-er bleef in alle rust wachten totdat B. zich tot hem zou wenden.
Maar de eerste vraag was voor mij. 'Wie bent U en waarom bent U hier?'
Hij had het rapport te snel doorgelezen en over de passage van de thuissituatie heen gelezen.
Daarna was hij nog steeds de arts met de opmerking over de werking van ritalin op de gemiddelde ADHD-er.
Dat zeggend gebeurde onder stevig snuiven, snotteren en rochelen.
Hij ontpopte zich even als belangstellende arts, zei dat ie zelf ook een ADHD-er was. Hij had als medicatie veel met zijn vader gedamd, wat tegenwoordig niet meer gebeurt!
Hij stelde Luca twee vragen waarop hij zelf 'ja' zou antwoorden.
Luca was genuanceerder.
We zaten inmiddels 10 minuten binnen, toen hij zijn conclusie gaf.
Hij aarzelde om Ritalin voor te schrijven.
'Dan zijn we klaar', concludeerde Thomas, die eerder al de aarzeling voorbij was.
Er stond duidelijk een uur voor ons ingepland, B. begon ongevraagd uit te leggen hoe ritalin werkt en gebruikte daarbij pen en papier met het volgende resultaat
Voor de duidelijkheid, de tekening hierboven ligt zoals hij voor ons drieën in de loop van het spreekuur voor onze ogen ontstond.
B. snotterde en tekende onverstoorbaar verder, trok een immense zakdoek tevoorschijn, toeterde daarin luidruchtig en ging weer verder.
We keken rond of er ergens een verborgen camera hing, die registreerde hoe lang we deze vertoning zouden pikken.
Het was Thomas, die een abrupt er een einde aan maakte door op te staan met de mededeling 'Geen Ritalin dus en vanavond maar een potje dammen met Luca.'
B. was duidelijk nog niet klaar met zijn college, maar gaf verbouwereerd de tekening mee.
Daarom vragen gaf het consult nog een schijn van normaliteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten