Twee recentelijke bevindingen hebben me gefascineerd.
1. Zo sterk als Luca in rekenen is, zo zwak is zijn lezen. Het etiket licht-dyslectisch, dat 7% van de kinderen mag dragen, is hem, zover ik weet (nog) niet opgeplakt, maar zijn hardop lezen is aarzelend en haperend.
Onlangs kon hij zijn vader met een quiz aan extra punten helpen, als hij de oorsprong van de benaming van Darwin, de stad in het noorden van Australië zou weten te verklaren
Hulpbronnen als Google mochten geraadpleegd worden.
Op zijn telefoon had hij razendsnel een goede bron gevonden en hij las die feilloos en rap hardop voor.
We stonden verbaasd.
Hij zei desgevraagd dat hij snel kon lezen van een scherm. "Dat moet je kunnen als je veel gamet", verklaarde hij.
2. Jaarlijks laat ik mijn blogs in boekvorm drukken.
Zo viel enige weken geleden jaarboek 11 op de deurmat, blogs die ik in mijn 71 e jaar publiceerde.
Voordat ik een blog post, lees ik hem zorgvuldig door en laat deze nog eens screenen door Riny.
En toch tref ik als ik het boek doorneem nog verschillende taalfouten aan.
Zo overkomt Riny dat ook. "Hoe hebben we dat over het hoofd kunnen zie?" vragen we ons af.
In analoge vorm, dus op papier gedrukt, zien we in een oogwenk haperingen en fouten, die in de digitale schermvorm onopgemerkt bleven.
Er vanuit gaande dat de analoge vorm steeds meer aan terrein zal verliezen ten opzichte van de digitale vorm, laat het zich aan zien dat Luca het steeds beter af zal gaan en dat wij, ouderen, het steeds lastiger krijgen om foutloos digitaal te communiceren.
Maar een plausibele verklaring anders dan gewoonte en gewenning heb ik niet.
En een conclusie om voortaan boeken slechts via de e-reader te lezen wens ik al helemaal niet te trekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten