Homeland

Hoe ik het ook probeer om er niet aan te denken en over iets anders te schrijven, des te indringender dringt zich het virus zich op.
Waarom ik er eigenlijk niet over wil schrijven laat zich raden.
Als blogger wil je graag wijzen op het bijzondere of op het algemene met een bijzondere kijk benaderen.
Dat lukt me nauwelijks.
Het virus is overal, vooral het gesprek over corona,
Het nieuws kent nog maar één item.
Daaraan iets toevoegen, er een wending aan geven is schier onmogelijk.

De appjes die ik ontvang proberen hetzelfde: de spot drijven met onze reacties, van onze angst tot hamstergedrag.
Een uitzondering vond ik de uitvoering van Beethovens Alle Menschen werden Brüder door het Rotterdams Filharmonisch Orkest via online-verbinding tussen de orkestleden.
Mijn golfvrienden.die grossieren in grapappjes reageren er ongemakkelijk op.
Dit filmpje is ook niet grappig.
Misschien kun je het hoopvol noemen.
Crisis lijkt te verbroederen.

Dit virus raakt vooral de ouderen. De Spaanse griep van een eeuw geleden trof vooral de vitale mannen tussen de twintig en de veertig jaar - een op hol geslagen afweersysteem luidt hiervoor de verklaring - en de Mexicaanse griep maakte vooral bij de jonge kinderen slachtoffers.
Zo beschouwd is de gezondheidszorg een kwestie van solidariteit.
Van jongere generaties in het geval van corona.
Het is bizar dat de zorg voor inactieven de economie zo raken.
Die gedachte tart de solidariteit.

Een uitzondering: tieners op het plein voor de plaatselijke supermarkt kuchen in koor als er oude mensen langs schuifelen.
Mainstream: mensen zoeken naarstig in hun medicijnkastjes naar mondkapjes en ontsmettingsgel na de oproep van het Rode Kruis.
Het tekort staat in schril contrast met de uitstraling van de regering en de deskundigen dat ze alles voorzien (hebben) en onder controle hebben.

Maar ik wil het niet hebben over C.
Het komt mijn neus uit. (... .)

Laat ik het hebben over hoe we de tijd doorkomen.
De tijd van sociale terughoudendheid, de tijd waarin we werken aan groepsimmuniteit  - de crisis creëert haar eigen taal -  de tijd van gecontroleerde uitbraak in tegenstelling tot wat 15 kilometer verderop in België aan de orde is, een lockdown.

Vanwege verslavingsgevoeligheid heb ik een streamingsdienst als Netflix steeds terughoudend benaderd.
Maar nu bezoeken we haar dagelijks.
Bijna iedereen ging ons voor, we gaan de achterstand inlopen.
Homeland bestaat uit 7 seizoenen elk van 10 afleveringen van zo'n 45 minuten.
We kunnen er dus 42 dagen mee vooruit steeds 1,5 uur niet denken aan C.!

Mooier kan het niet zijn: zorgeloos in Homeland.