Vandaag het verjaardagsfeestje van onze kleindochter Phéliene ontlopen.
Kinderen zijn ontraden bij hun oma en opa op bezoek te gaan.
Dat leek ons ook vice versa te gelden.
Onze vaste opvang op dinsdag in Oisterwijk hadden we voorlopig afgezegd.
Argument 1: We dienen de richtlijnen strikt te volgen om de piek van uitbraken af te vlakken, vooruit te schuiven en zo code zwart in ziekenhuizen te voorkomen.
Argument 2: Als ouderen dienen we ons extra in acht te nemen.
1 Zou je de maatschappelijke verantwoordelijkheid kunnen noemen, 2 de persoonlijke zorg en waakzaamheid.
Ik stel ze in deze volgorde, hoewel het verwijt dat we schijters zijn wijst op het vermoeden dat we de persoonlijke zorg voorop stellen en daarbij ons laten leiden door angst en hypochondrie.
Tijdens een gesprek over het corona-virus bij de DWDD werd al snel de vraag aan de gespreksleider gesteld of hij bang was voor de dood. Een vraag die Mathijs van Nieuwkerk driftig bevestigend beantwoordde.
Hoe zal mijn oprechte antwoord moeten klinken?
Ik kies auteurs die me proberen uit te leggen dat ik er niet bang voor hoef te zijn, zoals Irvin Yalom 'Tegen de zon inkijken' Doodsangst en hoe die te overwinnen'.
Zoek ik bevestiging of troost?
Denkers die beweren dat de dood te vrezen is zijn overigens schaars.
Boeken als die van Yalom vormen mijn hamstervoorraad in deze lege tijden.
In het algemeen worden de adviezen van de regering goed opgevolgd.
Toen we vanmiddag het cadeautje voor Phéliene aan de deur afgaven - geen hand, kus noch knuffel - zagen we dat er zeker geen honderd mensen binnen waren, maar wel een enkele oudere.
Voor hen geen argument 1 noch 2.
Is liefde het bovenliggende argument?
De regering ontraadt het hamsteren.
Sterk argument naast 'Het hoeft niet 'vond ik de oproep van Rutte gisteren om het niet te doen 'Omdat het van weinig solidariteit getuigt als door het hamsteren gezondheidsmedewerkers na een dag keihard werken 's avonds de schappen leeg aantreffen.'
Vandaag bleek dat het weinig overtuigend was uitgevallen.
Deze periode heeft ook iets boeiends.
Hoe gedragen de staatshoofden zich als crisismanagers?
Zijn totalitaire of illiberale leiders beter tegen zo'n crisis opgewassen dan liberale?
De les die nu al is geleerd van deze uitbraak is dat maatregelen op supra-nationaal niveau zullen moeten worden genomen. Europa zal een deel van de gezondheidszorg van de lidstaten gaan overnemen.
Aanvankelijk dacht ik dat zo'n pandemie de onderlinge solidariteit van de naties zou verhogen, immers de massa-psychologie had ons geleerd dat cohesie en solidariteit groeien bij een gezamenlijke vijand.
Maar daar trompetterde Trump alras doorheen. Het virus was een buitenlandse vijand, veroorzaakt door China en Europa.
De moeilijkste fase lijkt me die van herstel.
De opluchting zal leiden tot ofwel het te snel laten vieren van de preventie of de houding ''Dat het allemaal niet zo had gehoeven'.
In beide gevallen hebben we onze lessen niet geleerd.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten