We zullen allemaal tenminste één corona-verjaardag vieren.
Vrijdag j.l. was het mijn eerste en hopelijk ook mijn laatste..
Twee halve vlaatjes hadden we binnengehaald en in de koelkast gezet, want je weet maar nooit.
's Avonds stonden ze er nog, onaangeroerd.
Zelf hadden we er ook geen trek in gehad, na het eerste telefoontje die dag.
Het was de huisarts. Het bultje dat een week eerder uit mijn bovenbeen was verwijderd bleek een kwaadaardige tumor, een zogenaamd plaveiselcel-carcinoom. Tijd om te googelen was er niet omdat daarna de proficiat-met-je verjaardag telefoontjes zich aandienden.
De eerste informatie, die ik over deze huidkanker binnenhaalde was van het kaliber ik ken iemand die dat ook heeft gehad. Geruststellend. Ik zou zeker de volgende verjaardag halen, mits een tweede coronagolf me niet zou treffen.
Ik beloofde voorzichtig te zijn, maar het wordt steeds moeilijker.
Naast met telefoontjes, al dan niet met beeld, heb ik de dag doorgebracht met het reageren op appjes en mailtjes.
Rond enen bracht de postbode de kaarten van mensen, die het in deze tijd persoonlijker wilden doen. Met een kaart dus, met aan de voorzijde een betekenisvolle prent, een koortje, tuinvogels, oud papier, bloesem, schuimende bierpullen, een wijnfles en een bril. De laatste twee van respectievelijk Gall&Gall en Pearle.
Op de achterkant hartelijke woorden om de dag mee door te komen.
Eén kaartje haalt Seneca aan.
"De oude dag is een fase, die je moet omhelzen, want vruchten smaken het lekkerst als ze overrijp zijn. Het heerlijkst is een leeftijd waarop de zaak al bergafwaarts gaat, maar nog niet omlaag stort..."
Dat vond ik troostend.
Ik voelde me een overrijpe appel, die langzaam de heuvel afrolt op weg, hoe dan ook, naar een diep ravijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten