Elke zaterdag loop ik rond de klok van enen de trap op om een tekst te posten over een kwestie die zich afgelopen week heeft voorgedaan.
Een idee vormt zich in die week, over de vorm is meestal ook al nagedacht.
Gisteren heb ik, vanwege de 13 e verjaardag van Zoë, verstek laten gaan. Was het coronaproof feestje misschien een item?
Ik zou een groepsfoto van de familie willen maken, een opstelling van een elftal min één. Maar we zouden daarmee een hard bewijs hebben ons niet aan de anderhalve meter regel te hebben gehouden en een opstelling van drie groepjes: van twee, drie en vijf, vond ik fototechnisch niet fraai.
Zo kroop ik op zondag naar boven, naar mijn werkkamer, met enkel ideëen, waaraan een bedenking aan kleefde. Ik zou kunnen schrijven over
1. Vier egeltjes, die door het gaas, dat het erf van de buurman met het onze scheidde, waren gekropen, terwijl de moeder het achter het gaar terug piepte. Ik had de tijd gehad om naar binnen te spurten en drie ervan op foto vast te leggen.
De foto is van boven genomen. Het gaas is niet zichtbaar noch de moeder, die haar kroost terugpiept. Niet een afbeelding om bij een egel-moederangst verhaal te plaatsen.
Het is hooguit een illustratie bij een tekst die aangeeft waarom je zo'n foto niet plaatst.
2. En dan zijn er nog vele foto's die Zoë afgelopen zondag maakte o.a. het resultaat van een schoonheidsbehandeling die zij en Phéline mij gaven.
3. De soap die zich in de Waalrese politiek voltrekt.
Ik hou een beetje van Waalre. Riny en ik komen er vandaan. Haar vader was er ooit wethouder evenals mijn broer. Vanuit dat houden van, dat sprankje trots ga ik de bestuurscultuur van dat dorpje in De Kempen niet verder bezoedelen en houd ik het bij een zakelijk advies: een snelle annexatie door Eindhoven.
4. Het debat over een doelgroepenbeleid in Coronatijd.
Bij de afnemende solidariteit wordt een segregatie zichtbaar waaraan rechtse populisten als J.K. zich laven en profileren. Maar ik gun dit vingerwijzende debat voorlopig niet mijn podium.
5. Net zo min gun ik mijn podium aan de complotdenkers, de vrijheidschreeuwers en de urgentiemijders, die pleinen in Amsterdam en Den Haag besmeuren met hun loze kreten en panische pamfletten.
6 En dat de Tour begonnen is en de gasten op de bruiloft van minister Grapperhaus niet allemaal de anderhalve meter in acht namen, daar kun je wel een verhaal over maken, maar je kunt er beter over zwijgen.
Nee, het enige thema, dat ik niet van de trap af wil laten donderen is de Booker International Prize voor The discomport of Evening van Marieke Lucas Rijnevelt.
Maar dit is alles wat ik er tot nu toe over weet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten