Corona-vrij

David en Thijn crossfietsten vanochtend het bruggetje over onze tuin in.

 

Ik had even ervoor in het E.D. het dubbelinterview gelezen met de hoogleraren Marli Huijer en Rudi Westendorp met als ondertitel 'Nederland moet radicaal anders gaan nadenken over zijn corona-aanpak....' 

Het valt niet mee om nog iets origineels of radicaals te formuleren over die aanpak, er is al zoveel gezegd.

Er was tussen beiden weinig verschil van mening. 

Westendorp startte met het verschil te duiden tussen de individualistische Nederlandse benadering en de  meer sociale van Denemarken, maar concrete gevolgtrekkingen bleven uit.

Dat we moeten wennen dat we het leven niet verder kunnen of moeten oprekken, is vaker gebazuind. En dat we anders met elkaar moeten omgaan en de verplaatsingen dienen te verminderen. 

Het is bijna oude koek.

Op het einde van het artikel wordt de vraag voorgelegd wat er structureel gaat veranderen, wat Westendorp de gelegenheid biedt om corona een SOA te noemen, een Sociaal Overdraagbare Aandoening, die in vergelijking met AIDS eveneens zal blijven en onze omgang met elkaar zal veranderen. 

AIDS veranderde de vrije seks 'zo zal corona een einde maken aan onze 'sociale promiscuïteit''

Daar is Huijer het niet mee eens. 

Er wordt nog 'altijd ontzettend veel gevreeën'. betoogt ze. Het is het condoom, dat Aids aan banden heeft gelegd.

En dan volgt de slotconclusie: Het sociale condoom, het mondkapje, vooral in de openbare ruimte, zoals in Japan, zal corona temmen.

Zo eindigt het nog tamelijk gezellig aan de geleerde borreltafel.

David en Thijn waren niet het eerste bezoek vandaag geweest.

De zus van Riny was langs geweest met een stapel oudere Landlevens - een tijdschrift voor wie van het landleven houdt - onder haar arm. Ze kwam ze brengen, nu het nog mogelijk was. Straks zou alles in de lockdown gaan. Ze sprak het uit zoals een ander beweert dat we uiteindelijk allemaal zullen gaan hemelen.

Ze gebruikte dat woord lockdown meermaals onder zuchten die een fatale uitzichtloosheid ademde.

Ik had inmiddels weinig zin in een volgende corona beschouwing. 

Het voordeel van bezoek met jeugdigen is dat de toon gewoonlijk vrolijker en optimistischer is.

Het hoofdonderwerp was vandaag het uitkomen van de nieuwe I-phone 12 volgende week, wat betekende dat Davids huidige I phone 10 in het gezin zou worden doorgeschoven en Thijn als jongste een telefoon, waarschijnlijk de 6 van zijn zus zou krijgen.

Eindelijk groot, als 10 jarige een eigen mobiel, de hedendaagse inwijdingsrite.

Wat de verschillen tussen de 10 en 12 dan wel niet waren. 

Wel, de 10 heeft maar 2 lenzen, de 12 heeft er maar liefs 3. 

Daarmee werd de 10 gediskwalificeerd. 

Kijk maar naar de beperkingen en hij maakte ter plekke een portret van mij.

Ik had er niets op aan te merken, behalve dat nu ook weer bleek dat alles relatief is.

'Dit doet niet onder voor een opname gemaakt met een semi - professionele camera.'

Als verstokte cameraman viel het me op, zei ik, dat de camera's steeds compacter en kleiner worden. 

Misschien voegen ze er straks de functie telefoneren aan toe.

Zo kletsten we ons de middag in. 

Heerlijk even corona-vrij.