Afgelopen week was onderstaand boek mijn inspiratiebron voor deze blog.
De Rijn. Biografie van een rivier van Martin Hendriksma uit 2017.
De tv-serie Langs de Rijn van Omroep Max in 2020, gepresenteerd door Huub Stapel en Martin Hendriksma is gebaseerd op dit boek.
Het is een liefdesverklaring aan deze machtige rivier.
De auteur schetst de geschiedenis - de biografie - aan de hand van verhalen van avonturiers, veroveraars, schilders, dichters, startend bij de bovenloop, bij de oorsprong Lai da Tuma, in Zwitserland eindigend bij de uitstroom in de Noordzee.
(Ja, je kunt bij de oorsprong altijd wel over een rivier springen, zoals Matthijs Deen in het boekenprogramma "Brommer op zee" bekende dat zo'n sprong het motief was geweest om zijn verkenningen van de Rijn en die vast te leggen in zijn onlangs verschenen 'De Rijn. De grenzeloze rivier'
Maar je springt slechts over één van de vele navelstrengen.)
Tussen de bladzijdes 232 en 234 steekt een geeltje uit het boek, waar een potloodstreep onze speciale aandacht voor de tekst lijkt te vragen.
"Drie schilders, één muze.
Van der Vinne bracht de Rijn in kaart, Koekoek probeerde het natuurspektakel dat de rivier hem bood in verf te vangen. En voor Beuys, actief lid van Die Grünen, stond de Rijn symbool voor hoe we ons milieu hadden verkwanseld.
De Rijn had honderden, duizenden andere kunstenaars geïnspireerd."
Een rivier als muze.
Nooit aan gedacht, Naast iemand kan ook iets de ander vervoeren.
Is de omschrijving "Muze: iets of iemand die een kunstenaar in vervoering inspireert om te creëren." dekkend?
Iets of iemand, die het sublieme, het goddelijke het onvatbare en eindeloze oproept.
Twee van de vele plaatjes, die de tekst verluchten.
Het is juli 1960.
Mijn vader bezit een blauwe Renault 4, zijn eerste auto, een autootje ontoereikend om zijn gezin dat toen bestond uit zijn vrouw en tien kinderen mee te vervoeren.
Maar voor ons vijven zou het inclusief bagage kunnen.
Naast mijn vader bestond het gezelschap uit mijn twee oudere broers, een vriend van mijn oudste broer en ikzelf.
Mijn moeder was in verwachting, mijn vader wilde er even tussenuit.
Voor negen dagen, een reisje door Duitsland, deels langs de Rijn. Ook over de Romantische Strasze weet ik me nog te herinneren.
Verder herinner ik me de Bodensee, heftige regens en dat mijn broer van een berg was gerold.
Dat is overgebleven van die negen dagen.
Maar wacht...Ik kan de reis nog eens nalezen in mijn eerste vakantie-reisverslag.
Reisverslagen kunnen worden gezien als creaties ontlokt door de reis, de Muze.
Maar wat in vervoering werd op-gepend, wordt daarna nauwelijks nog gelezen.
Of zijn het slechts boekhoudkundige verslagen, uitvoerige agenda's en notulen van die dagen?.
Mijn kast staat er vol van.
Sommige verslagen inclusief de rekening.
Wat je nauwelijks vervoering kunt noemen.
Het brengt me op een nieuw project. Waarmee ik de Muze-serie afsluit.
Je kunt wel aan de gang blijven.
Ik neem me voor elke week een reisverslag door te nemen met als leidende vraag: Wat voegt herlezing (oftewel bewaring) toe aan de herinnering?.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten